Νέα Ιωνία – Βούλα Αραμπατζόγλου Τουζοπούλου: Μια γιορτινή ανάμνηση από το βιβλίο «Ανατολή εξ Ανατολών»
Γράφει, η Βούλα Αραμπατζόγλου – Τουζοπούλου, χημικός Πανεπιστήμιου Αθηνών – Στην δεκαετία του 1950 ένα μικρό μπαλόνι ήταν το μόνο δώρο που έπαιρνα στις γιορτές των Χριστουγέννων, όμως τέσσερα αδελφάκια στην προσφυγογειτονιά της Νέας Ιωνίας έπαιρναν ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο μπαλόνι.
Ένα τεράστιο φουσκωμένο μπαλόνι, με χρωματιστές πινελιές σε λευκό φόντο, τόσο μεγάλο που δεν μπορούσες ούτε να το αγκαλιάσεις, έφερνε σε γειτονικό σπίτι κάθε πρωτοχρονιά ένας θείος στα τέσσερα ανίψια του.
Τα γειτονόπουλα αυτά έμεναν με τους γονείς τους μέσα σε δύο δωμάτια ενός προσφυγικού διώροφου σπιτιού, που μοιράζονταν άλλες τρεις οικογένειες (κάθε οικογένεια είχε από δύο δωμάτια). Μέσα σε αυτά τα δύο δωμάτια ήταν και το εργαστήριο του πατέρα τους από το οποίο ζούσαν.
Αυτός ο πατέρας είχε έναν αδελφό, σχετικά μεγάλης ηλικίας, ο οποίος είχε μείνει ανύπαντρος. Ο ένας αδελφός πολύτεκνος βιοπαλαιστής και ο άλλος μόνο ο εαυτός του και η διάθεσή του για καλή ζωή. Αυτήν την διάθεση την απέπνεε γύρω του με το γέλιο του, το ντύσιμό του, τον αέρα των κινήσεών του και την αξιοζήλευτη αυτοπεποίθησή του.
Κανείς μας δεν ήξερε τι δουλειά έκανε και από πού ερχόταν. Από την εμφάνισή του όμως και τα δώρα του, όπως αυτά φάνταζαν στα στερημένα ματάκια μας, καταλαβαίναμε ότι ζούσε πλούσια και καλά. Τα δώρα του ήταν το πολύχρωμο τεράστιο μπαλόνι και μια χρυσή λίρα για την βασιλόπιτα.
Ερχόταν μόνο μια φορά τον χρόνο, πάντα Πρωτοχρονιά και πάντα με τα ίδια δώρα. Είχαμε μάθει να τον περιμένουμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και η έλευσή του μας γέμιζε χαρά και θαυμασμό. Τα ανίψια του ήταν ιδιαίτερα υπερήφανα γι΄ αυτόν τον θείο, που είχε γίνει ο θρύλος του παιδόκοσμου της γειτονιάς.
Όση ώρα διαρκούσε η επίσκεψη του ακριβοθώρητου συγγενή τους, διακριτικά μέναμε μακριά για να αφήσουμε τους τέσσερις φίλους μας να απολαύσουν ανενόχλητα την ευτυχία τους. Μετά τους δίναμε την ικανοποίηση να την επεκτείνουν με την επίδειξη του απίστευτα μεγάλου μπαλονιού, που θαυμάζαμε από την αρχή σαν να είχαμε ξεχάσει το περσινό.
Το μπαλόνι που μόνο βλέπαμε χωρίς να αγγίζουμε κάποια στιγμή έσπαγε στα χεράκια των ανιψιών και τότε ερχόταν και η δική μας σειρά να μετέχουμε ενεργά στην χαρά τους. Μας έδιναν από ένα κομμάτι της διαμελισμένης ελαστικής μεμβράνης που απέμενε. Τεντώναμε την μεμβράνη μπροστά στο στόμα μας και ρουφούσαμε. Ο εισερχόμενος αέρας δημιουργούσε μια μικρή φούσκα στο εσωτερικό του στόματός μας. Κλείναμε το στόμα και στρίβαμε την μεμβράνη που περίσσευε έτσι ώστε να εγκλωβιστεί ο αέρας στην φούσκα. Μετά τρίβαμε αυτήν την μικρή φουσκίτσα στην παλάμη μας, για να κάνει έναν διαπεραστικό ήχο ή την σπάγαμε με τα δόντια μας.
Δεν θυμάμαι πόσες Πρωτοχρονιές κράτησαν οι επισκέψεις του θείου.
Μια μέρα ο θείος ήρθε χωρίς να είναι Χριστουγεννιάτικες γιορτές και χωρίς να κρατάει μπαλόνι. Όλοι απορήσαμε πως και συνέβη κάτι τέτοιο. Η απορία μεγάλωσε όταν δεν τον είδαμε να φεύγει. Μέρες μετά καταλάβαμε ότι ο θείος είχε αρρωστήσει από γεράματα και ήρθε εντελώς άφραγκος στα ανίψια, αφού δεν είχε που αλλού να πάει. Άραξε σε ένα από τα κρεβάτια των δύο προσφυγικών δωματίων και εισέπραττε την εξόφληση των μπαλονιών. Αυτό κράτησε μεγάλο διάστημα, γιατί και τα μπαλόνια ήταν πολύ μεγάλα.
Έτσι άδοξα ξεφούσκωσε ο θρύλος του θείου.
Έτσι ξεφούσκωσε και η ανάμνηση των τεράστιων πολύχρωμων μπαλονιών των Χριστουγέννων.
Όλα τα βιβλία της συγγραφέως υπάρχουν στο βιβλιοπωλείο «Παράγραφος»
που βρίσκεται στην πλατεία Σημηριώτη στη Νέα Ιωνία
δνση: Μεσολογγίου 63, τηλ. : 210 – 2795992
1 σχόλιο