Βιβλίο Αφροδίτη Δημοπούλου : Vicente Alfonso, “Τα λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου”

Βιβλίο Αφροδίτη Δημοπούλου : Vicente Alfonso, “Τα λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου”

Τα λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου

Vicente Alfonso

μετ.: Μαρία Παλαιολόγου

εκδ.: Ίκαρος, 245 σελ.

ISBN: 978-960-572-194-7

Απόπειρες ανάγνωσης της αλήθειας

Λογοτεχνία από το Μεξικό: πιθανόν στη χώρα μας αρκετοί γνωρίζουν τον Octavio Paz και τον Carlos Fuentes, αλλά δεν νομίζω ότι οι γνώσεις μας για την λογοτεχνική παραγωγή -και μάλιστα τη σύγχρονη- αυτής της χώρας φτάνουν πέρα από αυτούς.

Μια νέα, λοιπόν, λογοτεχνική φωνή από το Μεξικό σύστησε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ο εκδοτικός οίκος Ίκαρος. Ο Vicente Alfonso (γεννημένος στο Τορεόν το 1977) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Υπήρξε δύο φορές υπότροφος του Ιδρύματος για τα Μεξικανικά Γράμματα και το μυθιστόρημά του “Τα Λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου” τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Sor Juana Ines de la Cruz το 2014. Επίσης, το 2003 και το 2007 τιμήθηκε για τη δημοσιογραφική του δουλειά.

Η υπόθεση του μυθιστορήματος θυμίζει αστυνομική ιστορία· είναι η ιστορία των διδύμων Αγιάλα, του Ρώμου και του Ρωμύλου, τους οποίους κανένας δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει εάν δεν επρόκειτο για δύο διαφορετικούς χαρακτήρες.

Η εσωστρέφεια και η καλλιτεχνική φύση του ενός έρχεται σε έντονη αντίθεση με την εξωστρέφεια και την πρακτική φύση του άλλου. Μαζί στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, από το ιησουιτικό σχολείο στο περιπλανώμενο μπουλούκι ενός μάγου των πανηγυριών, φαίνονται να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.

Όταν ο Ρώμος κατηγορείται για τη δολοφονία ενός άντρα στις τουαλέτες ενός μπαρ και ο Ρωμύλος εξαφανίζεται, ο ψυχολόγος Αλμπέρτο Αλμπόρες, θεραπευτής του Ρώμου, δέχεται να λάβει μέρος στην προσπάθεια υπεράσπισής του.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο εύκολα και οι μονόλογοι του Ρώμου θολώνουν αντί να φωτίζουν την αλήθεια, κάνοντας φανερό το γεγονός ότι αρκετές φορές, ακόμα και εάν όλα τα στοιχεία βρίσκονται στη διάθεσή σου, δεν είναι εύκολο να ανασυσταθεί το παρελθόν.

Ο ψυχολόγος Αλμπόρες, χρόνια αργότερα και όταν όλη η ιστορία των αδελφών Αγιάλα θα έχει λήξει, συνεχίζει να ψάχνει, να ρωτάει: Πώς μπορεί κάποιος να δολοφονήσει κάποιον σε ένα μπαρ και να μην το αντιληφθεί κανείς;

Γιατί ο τάφος της μητέρας των διδύμων είναι άδειος και πόσα γνώριζαν τα αγόρια για αυτήν; Ποιος είναι ο ρόλος της Μάγδας, της κοπέλας που συνευρέθηκε ταυτόχρονα και με τους δύο και που σε κάποιες μικρές πόλεις τιμάται ως μια μικρή θαυματουργός;

Έγραψα παραπάνω ότι η υπόθεση θυμίζει αστυνομική ιστορία. Φυσικά και το στοιχείο του μυστηρίου υπάρχει στην εξέλιξη της υπόθεσης και είναι εύλογο ότι ο αναγνώστης μέχρι το τέλος αναρωτιέται ποιος και για ποιο λόγο δολοφόνησε εκείνο τον άντρα στο μπαρ. Ωστόσο, το μυστήριο είναι το πρόσχημα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να ακολουθήσει τα δαιδαλώδη μονοπάτια της αλήθειας.

Ο ψυχολόγος Αλμπόρες συγκεντρώνει τα στοιχεία, ψάχνει και την πιο μικρή λεπτομέρεια, αδυνατεί ωστόσο να φτάσει στην ολοκληρωμένη εικόνα των γεγονότων. Τα κεφάλαια εναλλάσσονται και εστιάζουν σε διαφορετικές πηγές και αφηγηματικές φωνές αναδεικνύοντας την αποσπασματικότητα των γεγονότων και της αλήθειας, συνομιλούν με λογοτεχνικές πηγές και εξερευνούν τις δυσειδαιμονίες της επαρχίας της χώρας.

Αυτό το γεγονός περιπλέκει την εξέλιξη της ιστορίας και ταυτόχρονα ωθεί στην απόλαυση του λόγου του Alfonso, αλλά και στην συνδυαστική σκέψη. Άλλωστε, όπως αναφέρει ο συγγραφέας στην πρώτη πρόταση του βιβλίου, “Η πραγματικότητα είναι μία· οι αναγνώσεις της, άπειρες”. Και είναι το τελευταίο κεφάλαιο με τον τίτλο “Η συκιά και οι στάχτες”, αυτές οι λιγοστές σελίδες, που αναδεικνύουν την αδυναμία του ατόμου να φτάσει στην αλήθεια που πηγάζει από την ψυχή.  

Δείτε και εδώ (για τους Ισπανόφωνους, με μία μικρή μόνο βοήθεια από το google translate στα ελληνικά)

Διαβάστε επίσης στο zonews.gr – Βιβλίο Αφροδίτη Δημοπούλου : Guillaume Musso, “Η μυστική ζωή των συγγραφέων”

 Μία προεπισκόπηση:

Πόσες είναι οι φορές που ταυτίσαμε τον συγγραφέα με το έργο του; Πόσες είναι οι φορές που αναρωτηθήκαμε πώς να είναι στην προσωπική του ζωή ένας συγγραφέας; Σίγουρα αρκετές και είναι λογικό, είναι μέσα στο πλαίσιο της ανθρώπινης περιέργειας.

Φανταστείτε τώρα ότι ένας εξαιρετικός, πολυτάλαντος και πολυδιαβασμένος συγγραφέας αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει όχι μόνο τη συγγραφή, αλλά και τον τόπο του και να απομονωθεί σε ένα μικρό μεσογειακό νησί, χωρίς ποτέ να δώσει μια απάντηση στην – εύλογη   ερώτηση γιατί πήρε αυτή την απόφαση.