Από το «Ελευθερία ή Θάνατος» του ’21, ως το «Όχι» του ’40,
κι από εκεί ως τις μέρες μας, ο ελληνικός λαός συνεχίζει να δίνει το ίδιο μήνυμα με άλλες λέξεις: Αξιοπρέπεια, Αντίσταση, Ελπίδα.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2025, σε μια εποχή που όλα μοιάζουν να δοκιμάζονται,
Σ’ένα κόσμο όπου η ειρήνη δεν είναι αυτονόητη,
Σ’ ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος παλεύει να κρατήσει μέσα του την πίστη και τη ζεστασιά,
στεκόμαστε αμήχανοι και σιωπηλοί μπροστά στην Ιστορία.
Μπροστά σ’ εκείνες τις μεγάλες στιγμές, όταν οι άνθρωποι πίστεψαν, περισσότερο στο φως
παρά στο σκοτάδι που τους περικύκλωνε.
Τότε, που όλος ο κόσμος υποκλίθηκε στη μικρή Ελλάδα γιατί είδε πως ακόμη κι ένας πληγωμένος λαός μπορεί να σταθεί όρθιος.
Είδαν πως η δύναμη δεν βρίσκεται στην ισχύ,
αλλά σε πράξεις ευθύνης, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
Όπως έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης,
«Αν θέλεις να σε λένε άνθρωπο, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να πολεμάς για την ειρήνη και το δίκιο»
Είναι και σήμερα μία πρόκληση να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, να υπερασπιστούμε την αλήθεια, να κρατήσουμε ζωντανή την πίστη στον άνθρωπο.
«Η ελπίδα είναι να βλέπεις πέρα από τα ερείπια»
Και αυτό είναι το πιο δύσκολο μα και το πιο…Ελληνικό. Να βλεπουμε πέρα από τις πληγές, να φτιάχνουμε ξανά, να στεκόμαστε όρθιοι.
Και… τα παιδιά που θα παρελάσουν σήμερα, είναι η πιο δυνατή απάντηση σε όσους νομίζουν πως τίποτα δεν αλλάζει. Κάθε τους βήμα μια υπόσχεση ότι η Ελλάδα μπορεί να εμπνέει, να ελπίζει, να προχωρά. Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον άνθρωπο, η Ελλάδα θα υπάρχει.
Και όσο πιστεύουμε ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, θα υπάρχει πάντα φως κι αυτό το φως θα έχει χρώμα ελληνικό.