Της Χριστίνας Λύτρα* – Κάθε άνθρωπος έχει να διαχειρισθεί μια πληγή, ένα τραύμα… Τουλάχιστον ένα… Το οποίο αναβιώνει μέσα από τα γεγονότα που βιώνει στην καθημερινότητα του…
Άλλοτε με μεγαλύτερη ένταση, άλλοτε με μικρότερη… Το γεγονός είναι ένα, η πληγή είναι εδώ, ζωντανή, ενεργή, όπως ένα ηφαίστειο και δίνει τις δονήσεις του…
Το ζητούμενο είναι πως θα διαχειρισθεί ο άνθρωπος το τραύμα του, πως θα διαχειρισθεί τα γεγονότα που του υπενθυμίζουν το ενεργό ηφαίστειο…
Όλα στα χέρια του, μπορεί να το κάνει αγάπη προσφορά και συμπόνια για τον εαυτό του, τον συνάνθρωπο και τη ζωή, μπορεί όμως να το κάνει πίκρα, φόβο, πόνο και μαχαιριά τόσο για τον εαυτό, όσο και για τον συνάνθρωπο του και τη ζωή…
Ακόμα, μπορεί να μπαινοβγαίνει και στις δυο συνθήκες, σαν το εκκρεμές, να πηγαίνει από το άσπρο στο μαύρο και ξανά πάλι, μέχρι να ισορροπήσει, μέχρι να αντιληφθεί τι συμβαίνει, να εστιάσει στην ύπαρξη του τραύματος και να δεσμευθεί προς την ίαση του… Αν θέλει, αν αντέχει γιατί οι αντιστάσεις είναι μεγάλες…
Γιατί το μικρό παιδί μέσα του αναζητάει την δικαίωση, γιατί στο σήμερα, μεταξύ άλλων, έχει υιοθετήσει ένα ρόλο θύματος… Υπηρετεί τη θυσία, η οποία του προσφέρει απίστευτη ισχύ, δύναμη, όπου μέσα από μια λανθάνουσα διαδικασία επιθυμεί να δικαιώσει το τότε…
Είναι πολλά τα λάικ, είναι πολλές οι πρόθυμες αγκαλιές, είναι πολλά και ωραία τα λόγια των ποιητών που προσφέρουν μια επιφανειακή και πρόσκαιρη ανακούφιση…
Όμως ο πόνος είναι εκεί, παρόν, και σου ζητάει να σταθείς μπροστά του και να τον δεις, να συστηθείς μαζί του, να τον αντιμετωπίσεις, να τον διαχειρισθείς, να τον κλάψεις, να τον δικαιώσεις και εν τέλη να τον κάνεις ζωή!
Ή και όχι… Άλλωστε κανείς δεν σε υποχρεώνει… Άλλωστε στον εαυτό σου έχεις να δώσεις λόγο… Άλλωστε όλα είναι στα χέρια μας και όλα είναι θέμα προσωπικής επιλογής… Όλα ανθρώπινα… Εδώ Άνθρωπος…
Όπου και αν πας, ο εαυτός σε ακολουθεί, η πληγή είναι μαζί σου! Εκτός εάν αποφασίσεις να κάνεις κάτι σχετικά με αυτήν…
