Η πόλη, που για μήνες θύμιζε Δεκαπενταύγουστο, μέρα με την ημέρα αποκτά ζωή, μοιάζει να επανέρχεται σε γνώριμους ρυθμούς. Ακούς φωνές, παρατηρείς τα βιαστικά ή νωχελικά βήματα των κατοίκων της, οι δρόμοι μποτιλιάρουν από τα αυτοκίνητα, πολλά αυτοκίνητα!
Τα γέλια και τα παιχνίδια των παιδιών φαίνεται να επιστρέφουν στις πλατείες και οι εφηβικές παρέες ξαμολιούνται στους χώρους όπου σύχναζαν ή στους νέους που δημιούργησαν, σαν τα τιτιβίσματα των χελιδονιών που ήρθαν με την άνοιξη.
Είναι πολλοί αυτοί που μιλάνε για επιστροφή στην κανονικότητα… Μένω σιωπηλή, παίρνω μια απόσταση από αυτή τη δήλωση, αναστοχάζομαι τι σημαίνει επιστροφή στην κανονικότητα (το να συμβαίνουν τα γεγονότα όπως συνήθως, φυσιολογικότητα), τι εννοούν; «Όπως συνήθως», «φυσιολογικά» – μεγάλη συζήτηση!
Σχεδόν σε όλη την διάρκεια του εγκλεισμού είχα την δυνατότητα να κυκλοφορώ στην πόλη και να έχω καταγράψει στη μνήμη μου πολλές εικόνες εκείνης της περιόδου.
Τις πρώτες μέρες αυτή η απότομη ησυχία με αγρίεψε, ένοιωθα το κακό να έχει απλωθεί σαν ιστός και να μας έχει ακινητοποιήσει.
Κάθε φορά που εστίαζα στους ανθρώπους, παίρνοντας απόσταση από το προσωπικό μου συναίσθημα, αφουγκραζόμουν την αναστάτωση τους, τον φόβο, την απόγνωση και τον θυμό.
Σε αυτούς τους άδειους και ήσυχους δρόμους μπορούσα να δω, γιατί είχα τον χρόνο και την δυνατότητα, πράγματα που μέχρι εχθές αγνοούσα ότι υπήρχαν στο διάβα μου και ίσως μερικά να μην υπήρχαν.
Ίσως αυτή η αναγκαστική παύση, σιωπή να έδωσε χώρο να αναπτυχθούν λουλούδια, αγριόχορτα, τα χρώματα να αποκτήσαν μια καθαρότητα, τα πουλιά να έπιασαν κουβεντολόι σε άδεια παγκάκια και πρεβάζια.
Όλα αυτά που αναδύθηκαν άλλοτε μπορεί να φάνταζαν όμορφα, να είχαν την μαγεία του ξαφνικού, του απρόσμενου, της αποκάλυψης και άλλοτε να έπαιρναν μια δυσάρεστη και αποκρουστική διάσταση. Οι σκιές στο σκοτάδι φαντάζουν ανυπέρβλητες και κάποιες ίσως πράγματι να ήταν και να εξακολουθούν να είναι.
Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, ο κάθε άνθρωπος τις διαχειρίσθηκε με τον δικό του μοναδικό τρόπο, καθώς μοναδικός και ο ίδιος, όπως και το βίωμα του και η ιστορία ζωής που τον ακολουθεί.
Θα τολμούσα να πω, ότι και τις μέρες της «απελευθέρωσης» ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί με τον προσωπικό μοναδικό του τρόπο…
Βλέπω ανθρώπους σαν τα μικρά παιδιά, ανυπόμονα, ασυγκράτητα να ξεχύνονται στους δρόμους με μια επιθυμία να κατακτήσουν τη ζωή, να την ρουφήξουν.
Άλλοι δείχνουν σαστισμένοι, σαν να θέλουν χρόνο για να συνδεθούν εκ νέου, με το μέχρι χθες γνώριμο και οικείο.
Και άλλοι που δείχνουν να είναι σε μια ροή, σαν να μην υπήρξε ο εγκλεισμός ή σαν να φαίνεται ότι είχαν εργαλεία να επεξεργαστούν τη νέα συνθήκη, να λειτούργησαν ικανοποιητικά και αποτελεσματικά μέσα σε αυτή.
Αυτή η πραγματικότητα που όλοι βιώσαμε ίσως να μας πρόσφερε πολύτιμη γνώση για τον εαυτό μας, να ήρθαμε αντιμέτωποι με πλευρές του εαυτού μας που ίσως μέχρι σήμερα αγνοούσαμε, τόσο θετικές όσο και αρνητικές, ίσως να μας ανάγκασε να κάνουμε μια ανασκόπηση ίσως και αναθεώρηση των επιλογών μας και της πορείας μας.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η εμπειρία του εγκλεισμού χαράχτηκε στη μνήμη μας και ίσως να καθορίσει και την πορεία μας στο από εδώ και πέρα…
Φωτογραφία: Κόσμος κάθεται σε καφετέρια της πλατείας Αγίας Ειρήνης, στην Αθήνα την Παρασκευή 22 Μαΐου 2015 και η ίδια καφετέρια κλειστή λόγω κορωνοϊού, τη Μεγάλη Δευτέρα 13 Απριλίου 2020. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ από τη Lifo.
Χριστίνα Λύτρα
Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή θεραπεύτρια
