Επιμέλεια αφιερώματος: Τάσος Τατάρογλου – Πριν από λίγες ημέρες, υλοποιώντας τη σχετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Ηρακλείου Αττικής, ο Δήμαρχος της πόλης, Νίκος Μπάμπαλος, ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ., αλλά και η οικογένεια του πρώην Δημάρχου αποκάλυψαν την πινακίδα που αναρτήθηκε στην είσοδο του δημαρχιακού μεγάρου. Το δημαρχείο του Ηρακλείου Αττικής, φέρει πλέον το όνομα του αείμνηστου πρώην Δημάρχου της πόλης, του Γιώργου Γρηγοριάδη, ο οποίος έφυγε πριν λίγους μήνες από τη ζωή. Έτσι, το όνομα του Γιώργου Γρηγοριάδη, θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με την πόλη, με τον δήμο, που αγάπησε και προσέφερε τόσα πολλά…
Λίγες ημέρες αργότερα, στην κεντρική αίθουσα του Πολιτιστικού Πολύκεντρου «Ηλέκτρα Αποστόλου», ο δήμος οργάνωσε μια εκδήλωση μνήμης και τιμής για το ευρύ, αυτή την φορά, κοινό. Οικογένεια, φίλοι, συνοδοιπόροι, συνεργάτες μίλησαν για τον Γιώργο Γρηγοριάδη: τον άνθρωπο, τον Δήμαρχο, τον γιατρό, τον λάτρη της Τέχνης.
Γεννημένος το 1935 ο Γιώργος Γρηγοριάδης διακρίθηκε για την συμβολή του στον επιστημονικό κλάδο, ως ένας από τους κορυφαίους γιατρούς στην ειδικότητά του, για τον αντιστασιακό του αγώνα την περίοδο της Χούντας και, φυσικά, για την προσφορά του στην πόλη του και τους συμπολίτες του.
«Ο Γιώργος ήταν αέρας και φως, όπως λέει και η σύζυγός του. Ήταν ο γιατρός των φτωχών, όπως τον αποκαλούσαν, ο Δήμαρχος όλων των δημοτών. Άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην τοπική μας κοινωνία και, για αυτό, ως ελάχιστο φόρο τιμής, συνδέουμε για πάντα το όνομά του με το δημαρχείο της πόλης μας ώστε η μνήμη του να μείνει ζωντανή και για τις επόμενες γενιές», ήταν το μήνυμα του Δημάρχου Νίκου Μπάμπαλου.
Με την φωνή του Γιώργου Γρηγοριάδη
Παρακάτω ακολουθούν αρκετές φωτογραφίες από το αρχείο του Γιώργου Γρηγοριάδη, μερικές αδημοσίευτες, τις οποίες μου είχε εμπιστευτεί για κάθε χρήση. Και προφανώς τώρα είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή. Τις περισσότερες δε λεζάντες, τις είχε γράψει ο ίδιος! Όπου γίνεται αυτό, υπάρχει σχετική σημείωση. Επίσης, χάρη στo istorima.org, που μας παραχώρησε ευγενικά τα δικαιώματα της χρήσης ηχητικών του ίδιου του Γιώργου Γρηγοριάδη, στο πλαίσιο μιας αφήγησής του στο εξαιρετικό αυτό μέσο, μπορούμε να ακούσουμε εδώ μερικές φράσεις του, ανάμεσα στο κείμενο που ακολουθεί. Αφηγείται λοιπόν ο ίδιος (Συνέντευξη: Ελευθερία Θεοδώρου, Κείμενο: Μάγια Φιλιπποπούλου):
«Ξυπνούσα από τα βασανιστήρια γελαστός»
Ο παππούς μου ο Βασίλης Γρηγοριάδης ή αλλιώς «Sir Basil Gregory», ήταν πρόξενος της Αγγλίας στην Ελλάδα. Ήταν Έλληνας βέβαια κι ο ίδιος, Μακεδόνας. Ολόκληρη η Δράμα, σχεδόν όλη η επαρχία της Δράμας, ήταν τσιφλίκι του παππού μου.
Μεγάλωσα με βιβλία και με ξένες γλώσσες, με τις νταντάδες μου. Δεν μπορούσα να φάω άμα δεν έλεγα γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά, όταν ήταν να φάω. Κι άμα μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, βγαίνεις περίεργος αστός…
Δεξιά οικογένεια, συντηρητική οικογένεια. Κι εγώ, μεγαλωμένος σε αυτό το συντηρητικό, άκρως συντηρητικό και δεξιό περιβάλλον, δίνω στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή, για απαλλαγώ από αυτή όλη την οικογένεια, τη μεγαλοαστική. Ήταν πολύ δύσκολη σχολή, δώσαμε τέσσερις χιλιάδες παιδιά και μπήκαμε είκοσι δύο.
Μπήκα στη σχολή κι εκεί, στα είκοσί μου χρόνια, έγινε το μεγάλο πατατράκ: Έβαλα παύλα εκεί που έλεγε «θρήσκευμα». Και βέβαια έγινε σάλος, άθεος σε στρατιωτική σχολή; Το βλέπει, έξαλλος, ο υπεύθυνος της σχολής και με καλεί σε ανάκριση για να με αποτάξουν. Αλλά όταν διαβάστηκαν οι βαθμοί του πανεπιστημίου, είπαν: «Δε γίνεται ρε γαμώτο…» Ήμουν με άριστη επίδοση.
Το 1959 τελείωσα τη σχολή και μπήκα στο Βασιλικό Ναυτικό. Ο μοναδικός ever αξιωματικός των ενόπλων δυνάμεων που ήτανε σε κομμουνιστικό κόμμα. Έλεγα φανερά πράγματα, έλεγα πολύ χοντρά πράγματα, ότι: «Δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να ζει μ’ αυτόν τον άθλιο καπιταλισμό, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ζούμε μ’ αυτόν τον τρόπο!» Και βέβαια, έλεγα ότι: «Εγώ είμαι κομμουνιστής, πάρτε το απόφαση».
21 Απριλίου 1967, ήδη από το μεσημέρι μ’ είχαν διώξει, μ’ είχαν αποτάξει. Δε με συλλάβανε όμως και συνέχισα εγώ και δούλευα, παράνομα. Χειρουργούσα, έβριζα, έκανα τα πάντα. Δεν απαρνήθηκα τη ζωή μου ποτέ. Και βέβαια, μεγάλωνα παιδιά, είχε γεννηθεί τότε γιος μου, ο Κλέωνας.
Στη Χούντα κάναμε μια Οργάνωση με το ΚΚΕ Εσωτερικού, λεγόταν τότε Πατριωτικό Μέτωπο, ΠΑ.Μ. Εκεί γνώρισα και τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Στρατή Τσίρκα. Μεταφέραμε υλικό παράνομο από άνθρωπο σε άνθρωπο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έτσι, αργά ή γρήγορα, με συνέλαβαν.
Με συνέλαβαν και με πετάξανε στη Μπουμπουλίνας. Με πηγαίναν από κελί σε κελί, με παίρνανε από δωμάτιο σε δωμάτιο κι έλεγαν: «Τον ξέρεις αυτόν;» «Όχι». «Τον ξέρεις αυτόν;» Έλεγα: «Όχι». Έλεγα ότι δεν τους ξέρω για να μην τους κάψω, όποιον και να μου δείχνανε.
“Με βασάνιζαν. Με ψοφάγανε στο ξύλο, λιποθυμούσα, συνερχόμουν στο νοσοκομείο.”
Τους έλεγα: «Δεν πρόκειται να σας πω τίποτα. Έχω πεθάνει χτες. Βασανίζετε ένα πτώμα. Έχω πεθάνει χτες».
Ξυπνούσα, λοιπόν, στο νοσοκομείο κι άνοιγαν τα μάτια μου κι ανάμεσα απ’ τα πρησμένα μου βλέφαρα, έβλεπα φως. Και μόλις έβλεπα φως, γελούσα. Αυθόρμητα. Είχα επιβιώσει πάλι κι αυθόρμητα, γελούσα. Οπότε οι βασανιστές μου, γινόταν θηρία. «Θα πεθάνεις ρε πούστη!» κι έπεφταν απάνω μου, ακόμη και μες στο νοσοκομείο. Κάθε φορά που μου έλεγαν «θα πεθάνεις», έλεγα: «Ωραία, θα γυρίσω στο σύμπαν. Και δε θα ‘χω ανάγκη κανέναν κερατά από εσάς όλους!»
Γελαστούλης εγώ μόλις έβλεπα φως. Έλεγα: «Την έκανα και τώρα. Τους την έκανα και τώρα». Ήμουν άφοβος. Γεννημένος άτρομος. Χωρίς τη δυνατότητα του φόβου, δεν τρομάζω με τίποτα. Από μωρό παιδί, δεν τρόμαζα.
Για όνομα του Θεού, γνώρισα ανθρώπους που πέθαναν. Πέθαναν απ’ τα βασανιστήρια. Συνάντησα τρεις τέτοιους ανθρώπους. Κι έχουν τραβήξει άνθρωποι… Ντρεπόμουν να πω για τα βασανιστήρια, γιατί μου φαινότανε αστείο να πω εγώ για βασανιστήρια όταν εμένα δε μου είχαν βγάλει νύχια, δε μου είχανε ξεριζώσει κόκαλα. Το είχαν κάνει σε άλλους. Δε μου είχαν κάνει ούτε καν εικονική εκτέλεση, που σε στήνουν στο τοίχο και νομίζεις ότι σε εκτελούν, ενώ είναι άσφαιρα. Οπότε ντρεπόμουν να πω ότι εγώ βασανίστηκα.
Από τη Μπουμπουλίνας βρέθηκα στον Κορυδαλλό, στην πτέρυγα Α, «της Αριστεράς». Ήμασταν όλοι του ΚΚΕ Εσωτερικού κι εφτά ή οχτώ του ΚΚΕ εκεί. Δε βλέπαμε τους συγγενείς μας παρά μέσα από δικτυωτά, για να μην μπορούμε να ανταλλάξουμε σημειώματα ή τίποτα παράνομο. Αλλά ειδικά για τα παιδιά κάτω των δέκα ετών, όπως ο γιος μου, ο Κλέωνας, επιτρέπονταν να μας βλέπουν από κοντά.
Οπότε ερχόταν ο Κλέωνας, με αγκάλιαζε, με φιλούσε και μου έλεγε: «Μπαμπάκα, στο αριστερό μου μπατζάκι !»
Κι έτσι μετέφερε τα σημειώματα, αφηγήσεις βασανιστηρίων που χωρούσαν σε ένα τσιγαρόχαρτο, δύο επί πέντε. Ξύναμε τα μολύβια μας πάρα πολύ και γράφαμε ένα ολόκληρο κατεβατό μέσα σε ένα τσιγαρόχαρτο για να το πάρει το «βαποράκι», ο Κλέωνας. Το γλυκύτατο «βαποράκι», ο Κλέωνας! Και τα σημειώματά μας έφτασαν μέχρι το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου τα διάβασαν, βέβαια, φρίξανε και μας έβγαλαν επιτόπου.
Η δίκη μας έγινε το 1973. Ήρθε πάρα πολύς κόσμος, δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο, oι μεγάλες εφημερίδες έστειλαν αντιπροσώπους να δουν τι γίνεται μ’ αυτούς τους ευρωκομμουνιστές. Πρώτη φορά δικάζονταν ευρωκομμουνιστές.
Δικαζόμασταν για παράβαση του Νόμου 509, δηλαδή, ότι θέλαμε να ανατρέψουμε το αστικό καθεστώς. Αλλά δεν ήταν αλήθεια, δε θέλαμε να ανατρέψουμε το αστικό καθεστώς! Με ρώτησε εμένα η έδρα: «Δηλαδή, τι λέτε; Θέλετε να φέρουμε τον βασιλιά;» Λέω: «Γιατί όχι; Άμα τον θέλει ο λαός μας, γιατί να μην τον φέρουμε τον βασιλιά;» Έμειναν ξεροί οι στρατοδίκες. «Δε μας νοιάζει καθόλου. Αν τον ψηφίσει ο λαός μας, δεν έχουμε καμιά αντίρρηση να είναι ο βασιλιάς. Μας νοιάζει να φύγει η Χούντα. Μας νοιάζει να έχουμε μια δημοκρατική διοίκηση. Να έχουμε δημοκρατικό σύνταγμα, δημοκρατικές αρχές. Μας νοιάζει η Δημοκρατία, το καταλάβατε;» Πού να το καταλάβουν.
Ήρθε ο Κονοφάος, ο μεγάλος Κονοφάος, ήρθε μάρτυρας υπεράσπισης. Με το που μπαίνει ο Κονοφάος στο στρατοδικείο, του λένε: «Τι επαγγέλλεστε;» «Απότακτος του Βασιλικού Ναυτικού». Λέει ο πρόεδρος: «Του Πολεμικού Ναυτικού». Λέει ο Κονοφάος πάλι: «Του Βασιλικού Ναυτικού». «Το ίδιο κάνει», λέει ο πρόεδρος. «Αν έκανε το ίδιο, δε θα ήμουν απότακτος!» λέει ο Κονοφάος.
«Και τι δουλειά έχετε σε δίκη κομμουνιστών;» «Δε νοιάζομαι για τους κομμουνιστές. Εδώ διώκεται ένας αξιωματικός μου, τον οποίο θέλω να υπερασπίσω. Το ξέρω προσωπικά. Ξέρω τι ακριβώς είναι, ξέρω τη ποιότητα και τις ιδιότητές του και θέλω να υπερασπίσω τον αξιωματικό μου που διώκεται, κατά τη γνώμη μου, παρανόμως». Έτσι είπε, ο μέγας Κονοφάος. «Ήρθα να υπερασπίσω τον αξιωματικό μου». Ήρθαν κι άλλοι μάρτυρες, πολλοί μάρτυρες υπεράσπισης, που δεν τους περίμενε κανείς: Η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Πεσμαζόγλου ο τραπεζίτης… περίεργοι μάρτυρες, περίεργη δίκη.
Η απόφαση βγήκε αθωωτική. Ήταν δύσκολο να μας καταδικάσουν, φαινόταν καθαρά ότι τα πράγματα πήγαιναν για να λήξει αυτή η ιστορία, η Χούντα. Όλοι φοβόταν πια, ακόμα κι οι στρατοδίκες. Φοβόταν το δικαστήριο. Σου λέει: «Αυτή η ιστορία θα τελειώσει κάποτε και θα δώσουμε λόγο, κάποια στιγμή».
Στη Μεταπολίτευση, εκλέγομαι αντιπρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας και Δήμαρχος Ηρακλείου Αττικής με τον κόσμο να με ψηφίζει μαζικά. Ήμουν ο Γρηγοριάδης, ο λατρεμένος τους, ο βασανισμένος γιατρός που έβλεπε δωρεάν τους ανθρώπους και τους χειρουργούσε δωρεάν. Ήμουν ο γιατρός τους και μ’ αγαπούσε ο κόσμος γι’ αυτό που ήμουνα.
Στη δίκη των βασανιστών, θυμάμαι, με κάλεσαν να καταθέσω ως μάρτυρας κατηγορίας και περνάω δίπλα απ’ τον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη, που ήταν οι βασανιστές μου στη Μπουμπουλίνας. Όταν πέρναγα, λοιπόν, από δίπλα τους, βλέπω πως φυλάγονταν.
«Γιατί φυλάγεσαι», του λέω, «κύριε Μπάμπαλη; Eμείς δεμένους ανθρώπους, δε χτυπάμε».
Απ’ το ξύλο έχουν μείνει εδώ στο κεφάλι μου οι ουλές, απ’ τα ηλεκτροσοκ και το ξύλο. Περνώντας όλα αυτά, γίνεσαι αλλιώτικος. Παραμένεις επιθετικός, βλάσφημος, διάφορα που έχω. Αλλά δε χάνεις και τίποτα από τον εαυτό σου. Μένεις ο αθώος, αυτός που ήσουνα πάντα.
Στο «Βήμα»: Η καταιγιστική ζωή του Γιώργου Γρηγοριάδη
Εξαιρετική και η συνέντευξή του στο «Βήμα» το 2012, στον Ηλία Νικολαΐδη:
Θέλετε να µου πείτε πώς σας ήρθε η ιδέα για την Πινακοθήκη Γρηγοριάδη; «Ασχολούµαι επί τριάντα χρόνια µε την τοπική αυτοδιοίκηση και είναι γεγονός ότι και εγώ και άλλοι ιδρύσαµε χώρους πολιτισµού, αλλά πάντοτε – µοιραία – παρενέβαινε η γραφειοκρατία και αλλοίωνε τις προθέσεις µας.
Η ένταξη σε δηµόσιο πλαίσιο ακύρωνε όποια καλή πρόθεση. Η Πινακοθήκη άνοιξε για το κοινό πέρυσι τον Ιανουάριο στο Νέο Ηράκλειο. Η πρώτη έκθεση ήταν του Αλέξη Ακριθάκη, του σπουδαίου καλλιτέχνη που άλλαξε την ελληνική ζωγραφική και τον οποίο ο Ταχτσής χαρακτήρισε ως “ωραιότερο έφηβο της Αθήνας”. Ηταν φίλος µου και κατάφερα να πάρω τα ηµερολόγιά του, τα οποία προβάλαµε εδώ».
Η συλλογή σας ξεκίνησε από τον Ακριθάκη, αλήθεια; «Κατά ένα µέρος ναι. Αν δεν είχα όλα τα έργα του Ακριθάκη µετά το 1987, όταν πέθανε ο Αλέξανδρος Ιόλας που ως τότε δεν άφηνε κανέναν άλλο να αγοράσει έργο του, δεν θα είχα σκεφτεί να κάνω συλλογή.
Έπειτα πήγα στην γκαλερί “Το Μήλο” απ’ όπου άρχισα να αγοράζω πολλά έργα Ελλήνων του 20ού αιώνα. Αντί να αγοράζω ακίνητα αγόραζα πίνακες».
Θα ήταν σίγουρα σηµαντικά τα εγκαίνιά σας σε έναν δήµο της περιφέρειας της Αθήνας. «Έχει µεγάλη σηµασία η ανάπτυξη µακριά από το κέντρο των εξελίξεων. Θυµάµαι την έκρηξη των ανθρώπων της Λυρικής Σκηνής, όταν – ως πρόεδρός της – τους είπα ότι θα κάνουµε διάφορες παραστάσεις στον Βόλο, στην Κέρκυρα και σε άλλα µέρη στην Ελλάδα.
Μάλιστα, είχαµε κάνει µια παράσταση, την “Τραβιάτα”, στο θέατρο του Πειραιά για τα µέλη της ΓΣΕΕ. “Μα, θα πάει ο εργάτης να δει όπερα; ” µας έλεγαν και συµπλήρωναν ότι αυτά είναι για τους διανοούµενους, για τους αστούς, για τους αριστοκράτες. Εγώ είπα ότι αν του την πας, θα πάει και πράγµατι ήρθε. Η όπερα µπορεί να µιλήσει σε όλους».
Τι ήρθε πρώτο στη ζωή σας: η Αριστερά, η ιατρική ή ο πολιτισµός; «Γεννήθηκα το 1935 στη ∆ράµα, ήταν µια αρχαία εποχή και απορώ πώς επιβιώνω ακόµη.
Οταν γεννήθηκα µε περιέφεραν πάνω σε ένα γαλάζιο µαξιλαράκι για να µε δουν οι περίπου 20.000 κολίγοι του πατέρα µου που ήταν τσιφλικάς, για να δουν όλοι τον διάδοχο της δυναστείας. Όμως ο διάδοχος βγήκε αριστερός.
Πήγα στη στρατιωτική ιατρική σχολή ακριβώς για να “ξεκόψω” από την οικογένειά µου. Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρχε άλλος αριστερός στη σχολή και µε έτρωγε η µοναξιά. Στα 20 µου, στο δεύτερο έτος, σε ένα έγγραφο της σχολής “έβαλα παύλα εκεί που έπρεπε να συµπληρώσω το θρήσκευµά µου. Προκλήθηκε σκάνδαλο! Πέρασα από στρατοδικείο, αλλά δεν µε απέλυσαν τελικώς επειδή ήµουν άριστος φοιτητής.
Έπειτα υπηρέτησα στο Βασιλικό Ναυτικό ως την 21η Απριλίου 1967. Εκείνη τη µέρα φόρεσα την καλή µου στολή του υποπλοιάρχου και µπήκα στο λεωφορείο των αξιωµατικών κρατώντας την “Αυγή”. Ως το µεσηµέρι µε είχαν αποτάξει.
Ήμουν ασφαλώς ενταγµένος στην Ε∆Α και συµµετείχα µε τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Τίτο Πατρίκιο στο ιστορικό µηνιαίο περιοδικό “Επιθεώρηση τέχνης”, του οποίου έχω όλα τα τεύχη. Επιπλέον, η φεουδαρχική οικογένειά µου µου κληροδότησε µια βιβλιοθήκη 18.000 τόµων από πέντε αιώνες, από τις µεγαλύτερες στην Ευρώπη».
Οπότε ο πολιτισµός ήταν παρών στην οικογένειά σας. «Εχω µια ενδιαφέρουσα οικογένεια. Πρώτη ξαδέλφη µου ήταν η διάσηµη ενδυµατολόγος του “Υπέροχου Γκάτσµπι” Θεώνη Βαχλιώτη-Ολντριτζ, ενώ επίσης πρώτη ξαδέλφη µου ήταν η διακοσµήτρια Ρένα Γρηγοριάδη-Ντουµά, σύζυγος του Ζαν Λουί Ντουµά, γιου του ιδρυτή της φίρµας Hermès».
Ησασταν επίσης ένας από τους κατηγορουµένους στη δίκη των ηγετών της Αριστεράς ∆ρακόπουλου – Παρτσαλίδη, καθώς και άλλων 24 κοµµουνιστών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. «∆ικαστήκαµε 24, αλλά µόνο οι εφτά καταδικάστηκαν. Μας κατηγορούσαν ότι θέλαµε ανατροπή του πολιτεύµατος, ωστόσο εµείς απαντούσαµε πως δεν θέλουµε κάτι τέτοιο – θέλαµε να φύγει η χούντα.
“∆ηλαδή να επανέλθει ο βασιλιάς;” ρωτούσαν τότε. Ναι, λέγαµε ότι δεν είχαµε κανένα πρόβληµα. ∆εν είχαν, ωστόσο, πράξεις µας που να αποδεικνύουν απόπειρα ανατροπής του πολιτεύµατος, δεν βάζαµε βόµβες.
Εγώ πήγα στη δίκη µε γυαλιά ηλίου γιατί συν τοις άλλοις είχα πάθει και αποκόλληση αµφιβληστροειδούς εκείνη την περίοδο. Ηµουν επίσης και µέσα στο Πολυτεχνείο. Έραψα περίπου 62 ανθρώπους τότε. Είχα περάσει από τη φεουδαρχία στον στρατό για να καταλήξω στην Αριστερά»!
Εκτός από ιστορικό µέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, υπήρξατε επί δύο τετραετίες δήµαρχος του Νέου Ηρακλείου και έπειτα δηµοτικός σύµβουλος. Το κλισέ θέλει την Αριστερά να µην ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για την τοπική αυτοδιοίκηση… «Η Αριστερά χρησιµοποιούσε πάντοτε την τοπική αυτοδιοίκηση για να κατηγορεί το κεντρικό κράτος ότι δεν της δίνει πόρους και αρµοδιότητες, πράγµα που αληθεύει.
Είναι όµως διαφορετικό να παλεύεις γι’ αυτό και άλλο να µην κάνεις τίποτα. Η διαφορά µας µε το ΚΚΕ ήταν ότι πάντοτε παίζαµε µε τους όρους του καπιταλισµού, µε τους όρους της αστικής τάξης. ∆εν παίζουµε σε ένα µυθικό γήπεδο, όταν θα έχει καταρρεύσει ο καπιταλισµός.
Οπου διοικήσαµε άνθρωποι της Ανανεωτικής Αριστεράς, οι δήµοι ήταν τελείως αλλιώτικοι. Επίσης παραχώρησα την αποζηµίωσή µου σε ένα ειδικό ταµείο όπου µοιραζόταν σε απόρους. Θυµάµαι µάλιστα την έκπληξη των πιο συντηρητικών υπαλλήλων του δήµου όταν η χήρα του γιατρού Τσιρώνη ερχόταν και έπαιρνε κάποια χρήµατα για να ζήσουν τα παιδιά της µετά τη δολοφονία του συζύγου της».
Ποια ήταν η σχέση σας µε το ΚΚΕ; «Κατά περίεργο τρόπο µε στήριζε κάθε φορά και το ΚΚΕ, γιατί ο Φλωράκης δεν µπορούσε να πει ότι ο Γρηγοριάδης δεν είναι καλός κοµµουνιστής στο Ηράκλειο. Ήταν πανελλαδική πρωτοτυπία το ότι στηριζόµουν από το ΚΚΕ και από το ΚΚΕ Εσωτερικού ταυτοχρόνως. ∆ιατηρούσα καλές σχέσεις γνωρίζοντας τα λάθη τους και τρέφω µεγάλη εκτίµηση για µερικούς αγωνιστές, όπως ο Σπύρος Χαλβατζής ή ο Νίκος Μπογιόπουλος. Ωστόσο, η Αλέκα Παπαρήγα εκφράζει σήµερα έναν σκληρό σταλινικό κοµµουνισµό, µε σκληρό µηχανισµό που τα ελέγχει όλα, όπου κανείς δεν έχει επιλογές. Φοβερό πράγµα! Έναν καλό καπιταλισµό δεν θα τον άλλαζα ποτέ για έναν τέτοιο κοµµουνισµό. Ακούγοµαι κάπως αφοριστικός;».
Ισως, αν λάβει κανείς υπόψη το παρελθόν σας. «Εκανα τις επιλογές µου µε ελευθερία, ουσιαστικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Χωρίς ελευθερία δεν µπορώ να εννοήσω τον πολιτισµό, όπως δεν µπορώ να τον εννοήσω ούτε µέσα στον καπιταλισµό. Στον καπιταλισµό η γυναίκα παραµένει στο περιθώριο ακόµη και σήµερα, ύστερα από τόσους αιώνες εξέλιξης. Οι οµοφυλόφιλοι παραµένουν απαγορευµένη τάξη.
Οταν ο γιος µου ο Κλέωνας (σ.σ.: ο γνωστός ηθοποιός Κλέων Γρηγοριάδης) πήγαινε στο λύκειο, µε πήρε τηλέφωνο µια µέρα ο λυκειάρχης και είπε: “Κύριε δήµαρχε, θα αποβάλουµε τον γιο σας σήµερα”. Του λέω: “Να το κάνετε, δεν είναι αρµοδιότητά µου, αλλά τι έκανε πάλι;”. “Κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε να µη διώκονται οι οµοφυλόφιλοι και να διδάσκεται η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία”. Η ελευθερία είναι µυστήριο πράγµα, δεν µπορείς να έχεις µισή ελευθερία».
Σήµερα πόσο ενεργός είστε πολιτικά; «Μου προτείνουν ακόµη να µπω στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, αλλά τους απαντώ να βάλουν τον Μανώλη Γλέζο ή τον Μίκη Θεοδωράκη.
Πάντοτε “µου την έπεφταν” και γελάγαµε γι’ αυτό µε τον Μανόλη Αναγνωστάκη, κοπιάζαµε πολύ, µπαίναµε όλοι υποψήφιοι σε όλες τις εκλογές – βουλευτικές ή ευρωεκλογές – για να εκλεγεί τελικά µόνο ο Λεωνίδας Κύρκος. Τώρα συνεχίζεται η κακορίζικη ιστορία. Να κάνω πολιτική αφού υπάρχουν τόσοι νέοι άνθρωποι;
Με πήρε τηλέφωνο ο Μάνος Ελευθερίου να υπογράψω διακήρυξη ίδρυσης της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς. Υπογράφουν “όλοι οι διανοούµενοι” µου είπε. Του απάντησα ότι δεν θα υπογράψω επειδή δεν είµαι διανοούµενος και επειδή δεν είµαι υπέρ µιας ακόµη διάσπασης. ∆εν αντέχω άλλη διάσπαση. Το είπα µάλιστα και στον Φώτη Κουβέλη να στηρίξει τον Τσίπρα, που είναι νέος, έχει διαφορετικό λόγο και στην περίπτωση που αποτύχει θα βρεθεί κάποιος άλλος».
Το ΕΣΥ µοιάζει να βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα τελευταία. Ασφαλώς, θα έχετε κάποιο σχόλιο. «Είχαµε σχεδιάσει το ΕΣΥ εντελώς διαφορετικά από ό,τι εφαρµόστηκε τελικά όταν ήµουν αντιπρόεδρος στον ιατρικό σύλλογο, µαζί µε τον Παρασκευά Αυγερινό. Ηταν σαφές ότι οι γιατροί µε πολύ χαµηλούς µισθούς θα έστηναν κοµπίνες, θα έπαιρναν φακελάκι.
Προτείναµε ένα σύστηµα στο αγγλικό πρότυπο που είναι θαυµάσιο. Υπάρχει επίσης ενιαίος φορέας, οι γιατροί αµείβονται καλά και δεν υπάρχουν φακελάκια ή προµήθειες.
Και η Αγγλία είναι µια καπιταλιστικότατη χώρα. Η πρότασή µας παραµορφώθηκε αµέσως – τα µεγάλα κόµµατα µπήκαν στη µέση. Είναι σταθερή η θέση της Αριστεράς να καταργηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι µεσάζοντες. Και τώρα µε τις νέες τεχνολογίες αυτό θα γίνει δυνατό, οδεύουµε προς έναν νέο κοµµουνισµό».
Οραµατίζεστε κάπως πιο συγκεκριµένα τον νέο κοµµουνισµό; «Πιστεύω ότι µέσα στα επόµενα δύο χρόνια θα συµβεί κάποιου είδους επανάσταση. Το ∆ιαδίκτυο πρόκειται να αµβλύνει όλες τις διαφορές της ∆ύσης. Οπως η γαλλική επανάσταση “έστρωσε” τη µετάβαση από τη φεουδαρχία σε ένα περισσότερο δίκαιο σύστηµα, την αστική δηµοκρατία, απελευθέρωσε δυνατότητες.
Πλέον έχουν ξεπέσει τελείως οι δυνατότητες του καπιταλισµού και έχει φτάσει σε ένα σηµείο που µπορεί να κάνει µόνο ζηµιά µε την ασυλλόγιστη συγκέντρωση του κέρδους σε ολοένα και λιγότερα χέρια που µας έφερε σε αυτό το γελοίο χρηµατοπιστωτικό γεγονός τα τελευταία χρόνια.
Στη Γαλλική Επανάσταση, οι µεγάλοι της, ο Ροβεσπιέρος, ο ∆αντόν ή ο Μαρά, έκαναν τροµοκρατία, µόλις κατάφεραν να ανέλθουν καπέλωσαν όλες τις υπόλοιπες τάξεις. ∆εν µπορεί η νέα επανάσταση να δοµηθεί σύµφωνα µε κάποιο διοικητικό µοντέλο κατά το οποίο µία τάξη θα τα έχει όλα και οι υπόλοιποι τίποτα, όπως συνέβη και στη Σοβιετική Ενωση. Οδηγούµαστε πάλι στον ολοκληρωτισµό».
Ακούγεστε ανακουφισµένος από την πτώση του σοσιαλισµού. «Την απόλαυσα την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισµού. Ηθελα να βγω και να πω ότι “εµείς σας τα λέγαµε, δεν πάει αυτό το πράγµα και δεν µας ακούγατε”.
Ο κοµµουνισµός δεν είναι η ανελεύθερη τραγωδία της Σοβιετικής Ενωσης. Η ελεύθερη αγορά µπορεί να λειτουργεί µια χαρά, αρκεί να µην είναι χρηµατιστήριο. Το βλέπεις και µε τις πατάτες τώρα. Αυτή η αγορά απαιτεί µεσάζοντες οι οποίοι ήταν αδύνατο να βρεθούν χωρίς ένα αστικό σύστηµα. Τώρα όµως µε το Ιnternet είναι πιο εύκολο».
Από πότε χειρουργείτε; «Έχω κάνει περίπου 41.700 εγχειρήσεις, ένα νούµερο που θα έλεγα ότι θα έσπαγε κάθε ρεκόρ Γκίνες αν δεν είχα τόση απέχθεια για τέτοιου είδους διαδικασίες. Χειρουργώ από τότε που εκδιώχθηκα από το Ναυτικό, µε εξαίρεση την περίοδο που ήµουν φυλακισµένος από τη χούντα.
Αποφάσισα να ασχοληθώ µε τη χειρουργική του πρωκτού όταν αγανάκτησα µε τον “αγνωστικισµό” των χειρουργών µπροστά στην πραγµατικά απλή µέθοδο Λονγκ που επινοήθηκε το 1974 και µπορούσε να σώσει έναν άνθρωπο µε αιµορροΐδες από φρικτούς πόνους.
Καθώς ήµουν από τους πρώτους και είµαι από τους λίγους – χειρουργώ περίπου 100 σχετικά περιστατικά περισσότερα από όσα όλα τα νοσοκοµεία της Ελλάδας, ετησίως _ άρχισα να γίνοµαι και πλούσιος».
Ως πότε θα εργάζεστε; «Εργάζοµαι µε µια περίεργη χαρωπή έννοια, διδάσκω ιατρική σε νέους ανθρώπους και µου αρέσει πάρα πολύ αυτή η δραστηριότητα.
Μου αρέσει επίσης να βλέπω κάποιον που παλιά θα έφευγε ανάπηρος από το χειρουργείο και θα παρέµενε στο νοσοκοµείο επί δέκα ηµέρες, τώρα να φεύγει γελαστός το ίδιο µεσηµέρι µετά την εγχείρηση, µε το αυτοκίνητό του. Έχω την απερίγραπτη χαρά του δηµιουργού που βλέπει το έργο του».
Ο Γιώργος Γρηγοριάδης, το zonews.gr, η «Ζω» και το σκίτσο του από τον εξαιρετικό Μάριο Φούρναρη
Με τον Γιώργο Γρηγοριάδη είχα την χαρά να συνομιλήσω αρκετές φορές, είτε για τα δημοτικά πράγματα, είτε για την Πινακοθήκη του. Παρακάτω ακολουθεί η συνέντευξή του στο κανάλι του zonews.gr στο youtube, με κυρίαρχο θέμα την Τέχνη, εξάλλου η συνέντευξη έγινε στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη.
Στις δημοτικές εκλογές του 2006, όπου ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Ηρακλείου Αττικής με αποκλειστικό στόχο τότε να τερματιστεί η κυριαρχία του Γιώργου Μαστοράκου, (ωστόσο μετά από χρόνια η σχέση τους αποκαταστάθηκε) είχα γράψει το παρακάτω κείμενο στην έκδοση της «Ζω» και το περιοδικό «ΨηφίΖΩ»:
Το αφιέρωμα αυτό στον Γιώργο Γρηγοριάδη, δεν θα μπορούσε να τελειώσει με μια αποκάλυψη, που είμαι σίγουρος ότι θα έκανε τον ίδιο τον Γιώργο Γρηγοριάδη να χαμογελάσει πλατιά με ικανοποίηση: Το σκίτσο που ακολουθεί και που με την άδειά μου χρησιμοποίησε ο δήμος Ηρακλείου Αττικής για το αφιέρωμα που έκανε στον Γιώργο Γρηγοριάδη, ανήκει στον σημερινό εξαιρετικό εικαστικό καλλιτέχνη Μάριο Φούρναρη!
Με τον Μάριο, συνεργαζόμουν ως εκδότης της εφημερίδας «Ζω», την περίοδο μέχρι και το 2010, όταν εκείνος ήταν ακόμη σπουδαστής στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. – και εκείνη την περίοδο είχε κάνει κάποια εκπληκτικά σκίτσα/προσωπογραφίες προσωπικοτήτων του Ηρακλείου Αττικής και της Νέας Ιωνίας, όσο και γελοιογραφίες.
Αν μη τι άλλο, είναι ο ιδανικός τρόπος να κλείσει αυτό το αφιέρωμα στον Γιώργο Γρηγοριάδη: Με ένα σκίτσο του από το μακρινό 2006, από έναν εξαιρετικό σήμερα εικαστικό.
