“Οι μικρές στεναχώριες μπορούν να μιλήσουν αλλά οι βαθιές μένουν βουβές”
Σενέκας
Της Χριστίνας Λύτρα* – Με αφορμή αυτό το απόφθεγμα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το ανεπίλυτο πένθος. Οι περισσότεροι άνθρωποι, εάν όχι όλοι, έχουμε μια βαθιά πληγή του τότε…
Είτε την γνωρίζουμε, είτε όχι, υπάρχει.
Μπορεί να μην έχουμε έρθει ποτέ σε επαφή μαζί της. Ίσως να την αποφύγαμε γιατί η αποφυγή ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε για τον εαυτό μας (απώθηση θα το ονόμαζαν οι ψυχολόγοι). Να την κρατήσουμε στο σκοτάδι…
Να την κλειδαμπαρώσουμε στο μπαούλο της ψυχή μας, ώστε να μπορέσουμε να είμαστε παρών στη ζωή, να είμαστε «λειτουργικοί»!
Όμως το γεγονός ότι την κλειδαμπαρώσαμε δεν σημαίνει ότι δεν την βιώσαμε….
Δεν σημαίνει ότι δεν καθόρισε την πορεία μας από τότε μέχρι σήμερα…
Ίσως να καθορίζει την πορεία και σήμερα, αυτή η πληγή να καθορίζει τα βήματα μας….
Άσχετα με την εξέλιξη μας και τα βήματα προόδου που μπορεί να έχουμε κάνει.
Μια πρόοδο και εξέλιξη που σε ένα πρώτο επίπεδο δείχνει ότι ξεπεράσαμε τον πόνο που μας δημιούργησε. Όμως κάτι μέσα μας αντιδρά, κάτι μέσα μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει ένα αγκάθι…
Κάτι που μας κλέβει τη χαρά, την ευτυχία, την πληρότητα.
Ένα αγκάθι που γεγονότα του σήμερα, μικρά ή μεγάλα, κάνει αυτή την πληγή να ματώνει να αιμορραγεί και να μας θυμίζει την ύπαρξη της.
Η οποία μας καλεί να την δούμε, να την γνωρίσουμε…
Να της δώσουμε φωνή, σχήμα, ακόμα κι όνομα, με στόχο να συμφιλιωθούμε μαζί της.
Όσο μένει στο σκοτάδι, όσο φαινομενικά μένει βουβή δυναμώνει και γίνεται ο καπετάνιος του καραβιού μας. Κι ως γνωστόν ο καπετάνιος καθορίζει την πορεία του καραβιού…
Και μπορεί να το πάει σε ανοιχτές θάλασσες ή να το ρίξει στα βράχια…
Αποκτάει λοιπόν μια ισχύ που δεν της αναλογεί στο εδώ και στο τώρα, αλλά αντλεί δύναμη από το εκεί και το τότε…
Αποκτάει μυθικές και υπερφυσικές δυνάμεις…
Τις οποίες εμείς έχουμε παραχωρήσει, κυρίως ασυνείδητα ή μέσα από λογικές διαδικασίες…
Η ζωή λοιπόν μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτή την πληγή σε μια προσπάθεια να την επουλώσουμε, να την θεραπεύσουμε.
Οι παλιοί έλεγαν ότι η ζωή μας φέρνει όλα όσα μπορούμε να αντέξουμε.
Μένει στην ευχέρεια του καθενός από εμάς, εάν αυτή την πληγή την βάλουμε σε λόγια, την επικοινωνήσουμε, την φωτίσουμε, αν την μεταβολίσουμε σε ζωή, εάν της επιτρέψουμε από πληγή να γίνει η προσωπική μας ιστορία, που μας καθόρισε και μας έκανε αυτούς που είμαστε σήμερα.
Κι είμαστε πολλά περισσότερα από την πληγή μας…
*Η Χριστίνα Λύτρα είναι ψυχοθεραπεύτρια
