Ινέπολη Κασταμονή – Οι πρόσφυγες τους στη Νέα Ιωνία & η ιστορία τους…
Τους προγόνους τους τιμούν αυτές τις ημέρες οι Ινεπολίτες και Κασταμονίτες της Νέας Ιωνίας. Αυτό, με αφορμή τη δολοφονία 7 Ελλήνων, την ημέρα της γιορτής της Αναλήψεως την 9η Ιουνίου 1921.
Όπως αναφέρει ο πρόεδρος των Ινεπολιτών – Κασταμονιτών Νέας Ιωνίας Γιάννης Ηλιού «σαν σήμερα πριν 97 χρόνια στη πατρίδα των προγόνων μας στην Ινέπολη του Πόντου κατοικούσαν ειρηνικά 3000 Έλληνες Ορθόδοξοι και 3000 Μουσουλμάνοι.
Την ημέρα της γιορτής της Αναλήψεως την 9 Ιουνίου 1921 και εν μέσω των γεγονότων στη Μικρασία, εντελώς αναίτια, μια ομάδα εθνικιστών Τούρκων του Κεμάλ μαχαίρωσαν πισώπλατα, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των επικεφαλής τους, τους εξής Έλληνες πατριώτες:
Διονύσιος Αλεξιάδης Ιερέας
Δημήτριος Σπανούδης
Βασίλειος Σπανόπουλος
Παρασκευή Πανορίδου
Σμαραγδή Αλεξιάδου
Σοφία Αλεξιάδου
Σουλτάνα Κελεγκουρίδου
Εμείς οι απόγονοί τους μέσα από το Σωματείο μας τιμούμε τη μνήμη των προγόνων μας, κάθε χρόνο της Αναλήψεως, με ετήσιο μνημόσυνο και κατάθεση στεφάνων από τις αρχές της Περιφέρειας και του Δήμου μας παρουσία του Δ.Σ και των μελών του Σωματείου στο άγαλμα – έμβλημα του Σωματείου μας –απέναντι από την Εκκλησία μας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Για τη φετινή χρονιά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν λόγω της πανδημίας του GOVID 19 το Δ.Σ του Σωματείου σε συνεργασία με τους ιερείς της Εκκλησίας μας αποφασίσαμε όπως η εκδήλωση μνήμης να αρκεσθεί σε ιερό μνημόσυνο στην Εκκλησία με τον ελάχιστο αριθμό πιστών, με τρισάγιο στο άγαλμα των Ινεπολιτών και κατάθεση στεφάνων από τους φορείς.
Σε αντιστάθμισμα, στη μνήμη τους, θα πραγματοποιήσουμε πλήθος κοινωνικών δράσεων όπως γεύματα για αναξιοπαθούντες πατριώτες και κατοίκους της περιοχής της Ινέπολης σε συνεργασία με τους ιερείς της Εκκλησίας μας καθώς και οικονομική στήριξη σε οικογένειες που αποδεδειγμένα είναι δύσκολη η διαβίωση τους.
Αγαπημένοι μας προγονοί. Θα σας θυμόμαστε και θα σας τιμάμε πάντα.
Για το Δ.Σ, o πρόεδρος Γιάννης Ηλιού”
Ινέπολη Κασταμονή – Οι πρόσφυγες τους στη Νέα Ιωνία & η ιστορία τους… – Το αφιέρωμα του pontosnews
Διαβάστε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ του www.pontosnews.gr (Η συγκλονιστική ιστορία ζωής μιας Πόντιας από την Ινέπολη) που αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτά τα γεγονότα:
Γεννήθηκε στην Ινέπολη του Πόντου το 1907 και έζησε όλους τους διωγμούς που υπέστησαν οι Ελληνες από τους Τούρκους στην χιλιοβασανισμένη εκείνη περιοχή. Οι μνήμες της παιδικής ηλικίας πολλές – πολύτιμες παρακαταθήκες για εμάς τους νεώτερους. Τώρα πλέον, σε περασμένη ηλικία, ανακαλεί συχνά στην- ανέγγιχτη από το χρόνο – μνήμη της τα περασμένα και τα αφηγείται στους δικούς της ανθρώπους.
Η Κική Κοντίτση, ανιψιά της, γειτόνισσά της και με κοινή καταγωγή, ήταν συχνή ακροάτρια των αφηγήσεών της αυτών. Φρόντισε λοιπόν να καταγράψει τα λεγόμενά της σε ένα τετράδιο και μετά να τα συνθέσει κομμάτι – κομμάτι σε μία συνεχόμενη ιστορία, την ιστορία της ζωής της γιαγιάς Καλλιόπης, που θα μπορούσε να είναι ιστορία όλου του Ελληνισμού της Μ. Ασίας.
Στην ιστορία αυτή, όπως θα διαπιστώσετε, διατηρήθηκε ο προφορικός λόγος της αφηγήτριας.
Το Σωματείο των απανταχού Ινεπολιτών Κασταμονιτών που εδρεύει στη Ν.Ιωνία, απένειμε τιμητική πλακέτα στην κ Καλλιόπη Μακρίδου σαν το μακροβιότερο μέλος του, σε μία πανηγυρική τελετή – ενσωματωμένη στην ετήσια γιορτή μνήμης του Σωματείου την Κυριακή 9 Ιουνίου 2013.
Σε εκείνη την τελετή λοιπόν αναγνώσθηκε για πρώτη φορά η πολύτιμη αυτή ιστορία – μαρτυρία από την Μαρθα Αλεξανδρή,μέλος του Δ.Σ του Σωματείου.
Ας δούμε τώρα την ιστορία της, όπως την αφηγήθηκε η ίδια
Γεννήθηκα το Μάιο του 1907 στη Μικρά Ασία στο Ατσίτενο της Ινέπολης. Γονείς μου ήταν ο Παρασκευάς Γιαννόγλου και η Δέσποινα Σπανοπούλου. Ήμασταν τέσσερα παιδιά. Τα δύο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ήταν από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου και τα άλλα δύο κορίτσια από τον δεύτερο γάμο του. Μέχρι τα πέντε με έξι χρόνια μου, η ζωή μας ήταν καλή. Ήμασταν στην ίδια γειτονιά Τούρκοι και Έλληνες. Εγώ είχα και μια Τουρκάλα φιλενάδα που ήμασταν πολύ αγαπημένες.
Ώσπου πήραν τον πατέρα μου στρατιώτη και τον πήγαν μακριά στο Ερζουρούμ. Και μετά από λίγο καιρό πήραμε το μαύρο χαμπέρι ότι σκοτώθηκε. Από τότε άρχισαν τα βάσανά μας.
Την αδελφή μου τη μεγάλη, τη Σταματούλα, την ζήτησε μία οικογένεια από την Κασταμονή, να δουλέψει σαν υπηρέτρια. ΄Υστερα έφυγε μαζί τους στην Αυστρία. Ο αδελφός μου παντρεύτηκε 18 χρονών και μετά από λίγο τον πήρανε στρατιώτη και σκοτώθηκε. Η μάνα μου δούλευε και προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα και να μας ζήσει.
Μία ημέρα οι Τούρκοι στρατιώτες γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και φώναζαν: «Όλοι έξω… να φύγετε… θα πάτε πολύ μακριά». Τι να κάνει η μάνα μου; παίρνει ό,τι μπορούσε (τρόφιμα και ρούχα), κλειδώνει το σπίτι και φεύγουμε. Ήταν χειμώνας… μας έβαλαν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στις βοϊδάμαξες (όσοι βέβαια χωρούσαν) και οι άλλοι περπατούσαν με τα πόδια… τύλιγαν με κουρέλια τα παπούτσια τους για να μην γλιστρούν στο χιόνι.
Έκανε πολύ κρύο… στο δρόμο από την ταλαιπωρία πέθαιναν κάνα δύο κάθε μέρα!!! Τους θάβαμε και συνεχίζαμε.
Τα βράδια βρίσκαμε ένα χάνι και σταματούσαμε, ανάβαμε φωτιά να στεγνώσουν τα ρούχα μας, ξεκουραζόμαστε και όταν ξημέρωνε συνεχίζαμε την πορεία μας. Μετά από μερικά μερόνυχτα φτάσαμε στον τόπο που ήθελαν να μας πάνε, Τατάι το λέγανε. Εκεί είχε μερικές καλύβες, φτιάξαμε και άλλες και πέρασε ο χειμώνας.
Το μέρος εκεί ήταν πεδιάδα και εύφορο μέρος και όταν ήρθε η Άνοιξη, άνθισαν τα δέντρα, έκαναν φρούτα – πολλά φρούτα – φυτέψαμε καλαμπόκια, μαναβικά, είχαμε κότες και αρχίσαμε να βρίσκουμε τον τρόπο της ζωής.
Μετά από δύο – τρία χρόνια μας είπαν: «να τα μαζέψετε και να φύγετε … θα πάτε πίσω στον τόπο σας», άντε πάλι … Παίρνει η μάνα μου μία βοϊδάμαξα, τη φορτώνει με ό,τι είχαμε και πάλι ξανά πορεία. Ευτυχώς έκανε καλό καιρό … δεν ήταν χειμώνας. Μετά από μερικά μερόνυχτα φτάσαμε στα σπίτια μας.
Τα βρήκαμε με τις πόρτες σπασμένες και δεν υπήρχε ούτε ένα κουρέλι μέσα. Πολλά σπίτια δεν είχαν ούτε σκεπή. Αρχίσαμε να τα διορθώνουμε και να ξαναβρίσκουμε το ρυθμό της ζωής μας.
Και ένα πρωί, ήταν γιορτή – ημέρα της Αναλήψεως, ακούμε τον τελάλη να φωνάζει «όλοι να μαζευτείτε στον ποταμό Κίτσαη … θα γυρίσουμε στα σπίτια και όποιον βρούμε μέσα θα τον σκοτώσουμε». Η μάνα μου παίρνει εμένα και την αδελφή μου και πάμε στο ποτάμι. Ήταν αρκετά μακριά από το σπίτι μας. Εκεί βρήκαμε πολύ κόσμο, βάλανε από τη μια όχθη του ποταμιού τον κόσμο και από την άλλη όχθη ήταν στρατιώτες με τα όπλα στραμμένα προς τα εμάς.
Περιμέναμε με αγωνία. Ρώτησα εγώ «γιατί μας φέρανε εδώ;» μου απαντούν «για να μας σκοτώσουν» ρωτάω ξανά «γιατί;;;» μου απαντούν «γιατί η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία». Άρχισαν τα κανόνια από τα πλοία να ακούγονται που έριχναν κανονιές από τη θάλασσα προς το βουνό. Περιμέναμε με αγωνία τι θα γίνει. Ξαφνικά ακούμε ένα ποδοβολητό αλόγου και έναν καβαλάρη να φωνάζει δυνατά «Διαταγή, σταματήστε μην πειράξετε κανέναν γιατί αλίμονό μας».
Ήταν απόγευμα, μας λένε «να πάτε στα σπίτια σας και να μην βγείτε έξω, ούτε να ανάψετε φώτα». Την άλλη μέρα το πρωί μαθαίνουμε ότι την ώρα που έφευγε ο κόσμος από το ποτάμι οι Τούρκοι στα κρυφά σκότωσαν κάποιους.
Τον παπά-Διονύση Αλεξιάδη,
Τον Βασίλη Σπανόπουλο
Τον Δημήτρη Σπανούδη
Την Παρασκευή Λαμπρίδου
Την Σμαράγδα Αλεξιάδου
Τη Σοφία Αλεξιάδου
Τη Σουλτάνα Κελεγκουρίδου
Αρχίσαμε και πάλι να βρίσκουμε το ρυθμό της ζωής μας. Η μάνα μου δούλευε στο λιμάνι και σιγά σιγά φτιάξαμε το νοικοκυριό μας. Πέρασαν δύο τρία χρόνια και άντε πάλι… ένα πρωί χτυπούσαν οι τούρκοι άγρια τις πόρτες και φώναζαν «Έξω όλοι να φύγετε, να πάτε στην Ελλάδα.
Τι να κάνουμε;;; παίρνουμε ό,τι ρούχα μπορούσαμε και φεύγουμε. Μας βάζουν σπρώχνοντας στο καράβι μας ψάχνανε και ό,τι χρυσά και λεφτά είχαμε μας τα παίρνανε και να φορούσαμε σκουλαρίκια τα τραβούσανε και κόβανε τα αυτιά.
Ήτανε μία Ινεπολίτισσα. Η Θεοδώρα η κόρη της Καμάλας τη λέγανε. Τα αυτιά της ήταν κομμένα από το τράβηγμα για να της πάρουν τα σκουλαρίκια.
Ταξιδεύοντας το καράβι έκανε στάση σε δύο τρία νησιά και άφηνε κόσμο. Εμάς μας πήγανε στη Θεσσαλονίκη. Μας βάλανε σε φορτηγά αυτοκίνητα και πήγαμε στο Αμύνταιο. Εκεί καθήσαμε να ξεκουραστούμε. Όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε πάει να σηκωθεί η μάνα μου και πέφτει κάτω και πεθαίνει. «Τι θα κάνετε;» μας λένε «θα έρθετε μαζί μας ή θα μείνετε εδώ;»
Πού να μείνουμε… στην ερημιά;;; Αφήνουμε τη μάνα μας στη μέση του δρόμου και φύγαμε μαζί με τους άλλους. Φτάσαμε στην Ξηρολίμνη. Μας βάλανε όλους σε ένα σχολείο. Ξυπνάω ένα πρωί και βλέπω την αδελφή μου δίπλα μου πεθαμένη.
Μετά άρχισαν να δίνουν στον κόσμο σπίτια και λίγοι – λίγοι έφευγαν από το σχολείο. Εγώ έμεινα μοναχή μου, πού να πάω; Βγήκα στον δρόμο πήγα σε ένα σπίτι τους ζήτησα λίγο ψωμί και μου έδωσαν. Το βράδυ βρήκα ένα σταύλο, είχε αγελάδες μέσα, είδα ότι ήτανε δεμένες. Μπήκα μέσα. πήγα σε μια γωνιά και κοιμήθηκα. Το πρωί ήρθε μια γυναίκα να ταΐσει τις αγελάδες και με ρωτάει «τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν έχεις οικογένεια; » της λέω «όχι» μου λέει «έρχεσαι μαζί μου στο σπίτι;» της λέω «έρχομαι».
Πάμε στο σπίτι της και λέει στον άντρα της (Ηλία Αβραμίδη τον έλεγαν και τη γυναίκα του Ανατολή, ήταν Πόντιοι πρόσφυγες) «Να το κρατήσουμε αυτό το κορίτσι μαζί μας;; δεν έχει κανένα συγγενή». Αυτός πρόθυμος απαντά «να το κρατήσουμε». Τους έλεγα θείο και θεία, με αγαπούσαν πολύ, περνούσα καλά μαζί τους, ήθελαν να με υιοθετήσουν.
Μια μέρα ήρθε η αδελφή μου η Σταματούλα από την Αυστρία στην Ξηρολίμνη. Μόλις την είδα χάρηκα και μου λέει «Ήρθα να σε πάρω να πάμε στην Αθήνα». Στεναχωρέθηκα που θα άφηνα το θείο και τη θεία μου και εκείνοι έκλαιγαν που έφευγα.
Ήρθαμε στην Αθήνα, πήγαμε σε ένα σπίτι με την αδελφή μου, στο σπίτι της αδελφής του τότε υπουργού Δοξιάδη, (την έλεγαν Φρόσω Νικολαϊδου), για να τη βοηθάω στις δουλειές του σπιτιού. Μόλις με είδε με καλοδέχτηκε, με αγαπούσε και περνούσα πολύ καλά. Κάναμε πολύ συχνά το τραπέζι στον Πλαστήρα, το Βενιζέλο και πολλούς άλλους πολιτικούς.
Μία μέρα με φωνάζει ο ξάδελφός μου και μου κάνει προξενιά έναν νέο τον Αντώνη το Μακρίδη, που ήταν ταμίας στο πρώτο Δ.Σ. του Σωματείου Ινεπολιτών. Το λέω στην κυρία Φρόσω και μου λέει «να τον φέρεις να τον γνωρίσουμε». Της άρεσε και αρραβωνιαστήκαμε. Η κυρία Φρόσω με βοήθησε για να γίνει ο γάμος, μου ψώνισε την προίκα μου, μου φέρθηκε σαν μάνα.
Έκανα τρία παιδιά, τρία εγγόνια και έξι δισέγγονα.
Πηγή: homouniversalisgr.blogspot.gr
Τμήμα σύνταξης
Καλλιόπη Μακρίδου – Η συγκλονιστική ιστορία ζωής μιας Πόντιας από την Ινέπολη
Ινέπολη Κασταμονή – Οι πρόσφυγες τους στη Νέα Ιωνία & η ιστορία τους… – Οι εκδηλώσεις
Ακολουθεί η πρόσκληση για τις εκδηλώσεις που θα γίνουν την Κυριακή 13 Ιουνίου.
97 χρόνια Σωματείο Ινεπολιτών – Κασταμονιτών
Σας καλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας την Ετήσια Γιορτή του Σωματείου μας την Κυριακή 13 Ιουνίου 2021.
Λόγω των γνωστών μέτρων με αιτία την πανδημία του Govid 19 η σεμνή εκδήλωση θα περιοριστεί στο εξής πρόγραμμα
09.00 – 10.15 π.μ. Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου
- Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και επιμνημόσυνη δέηση για τους σφαγιασθέντες πατριώτες από τους Τούρκους
10.00 – 10.45 π.μ Πλατεία Ινεπόλεως
- Τρισάγιο και κατάθεση στεφανιών από τους φορείς της πόλης μας, στο μνημείο – έμβλημα – των Ινεπολιτών απέναντι από τον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Ινέπολη Κασταμονή – Οι πρόσφυγες τους στη Νέα Ιωνία & η ιστορία τους… – Το μνημείο στη Νέα Ιωνία
Ας δούμε όμως λίγα στοιχεία για την Ινέπολη και την Κασταμονή:
Ινέπολη Κασταμονή – Οι πρόσφυγες τους στη Νέα Ιωνία & η ιστορία τους… – Η Ινέπολη
Ινέπολη
Η Ινέπολη βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια της Κασταμονής, σε απόσταση 67 χλμ., και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115 χλμ. Δυτικά από την πόλη, περνάει ο ποταμός Ικίτσαϊ (İki Çay).
Ιστορία
Στα αρχαία χρόνια η πόλη ονομαζόταν Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις.
To τελευταίο όνομα το υιοθέτησε επί Ρωμαίων, τον 1ο αιώνα μ.Χ., επί Μάρκου Αυρηλίου.
Την εποχή της Βυζαντινής κυριαρχίας ήταν γνωστή ως Ινόπολις.
Οι Οθωμανοί την ονόμασαν Ινεμπολού, ονομασία που διατηρήθηκε έως σήμερα.
Η ακριβής ημερομηνία ίδρυσης της Ινέπολης είναι άγνωστη.
Στην ακρόπολη έχουν καταγραφεί ίχνη αρχαίων τειχών, ενώ στην πόλη υπάρχουν και αρχιτεκτονικά θραύσματα.
Η ετυμολογία του ονόματός της Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις βρίσκεται, τόσο στο σκοτάδι, όσο και στις αρχές της ύπαρξής του, ως αστικού οικισμού.
Κατά την διάρκεια των Βυζαντινών δεν υπήρξε μεγάλη ή γνωστή πόλη. Το 1338 η πόλη κατελήφθη από τους Μουσουλμάνους, από τον Μουράτ Α΄.
Από το 15ο έως το 19ο αιώνα η Ινέπολη φαίνεται πως ήταν ένας οικισμός χωρίς ιδιαίτερη σημασία, ενώ αναπτύχθηκε στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, λόγω του, ότι μετατράπηκε σε λιμάνι της Κασταμονής και ανέλαβε το ρόλο του ανεφοδιασμού της πόλης, αυτής από τη θάλασσα.
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην Ινέπολη κατοικούσαν Μουσουλμάνοι, Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Αρμένιοι Γρηγοριανοί.
Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν Μουσουλμάνοι, ενώ η μικρότερη πληθυσμιακά κοινότητα ήταν οι Αρμένιοι.
Οι Έλληνες της Ινέπολης
Το 1866, , στην Ινέπολη υπήρχαν περίπου 2000 ‘Ελληνες.
Το 1896 ο αριθμός αυτός μειώθηκε στο μισό.
Πριν από το διωγμό των ελληνορθοδόξων από την Ινέπολη, ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της πόλης ήταν 8.000, από τους οποίους 3.500 ήταν Ελληνορθόδοξοι και 1.200 Αρμένιοι.
Στην Ινέπολη, εκτός από τους ντόπιους Ελληνορθόδοξους, υπήρχαν και άλλοι που κατάγονταν από τα γύρω χωριά και από άλλες πόλεις όπως τη Σινώπη, την Καισάρεια και την Τραπεζούντα.
Αυτοί, προφανώς, εγκαταστάθηκαν στον οικισμό μετά την οικονομική ακμή του , τον 19ο αιώνα.
Γλώσσα
Η γλώσσα των Ελληνορθοδόξων του οικισμού ήταν η ελληνική, αλλά χρησιμοποιούσαν πολλά στοιχεία της τουρκικής.
Οι διώξεις
Τον 20ό αιώνα οι Ελληνορθόδοξοι της πόλης υπέστησαν δύο εκδιώξεις.
Ο πρώτος διωγμός έγινε το 1915, όταν ο ορθόδοξος πληθυσμός εκτοπίστηκε σε διάφορες πόλεις της περιοχής.
Αργότερα, μετά την ανακωχή του 1918, μερικοί επέστρεψαν στον οικισμό, όπου συνάντησαν καμένα και λεηλατημένα σπίτια και καταστήματα.
Τον Ιούλιο του 1920 έγινε ο δεύτερος και καθοριστικός διωγμός των ορθοδόξων, κατά τον οποίο εκδιώχθηκαν, περίπου 296 άτομα.
Αυτοί στάλθηκαν εξορία, στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και αργότερα, μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης στα τέλη του 1923, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.
Συνοικίες
1.Η ”Αγορά’ ‘βρισκόταν στο κέντρο της αγοράς η πλειονότητα των κατοίκων ήταν Ελληνορθόδοξοι
2 . Η ” Χατούπ αγά ” Ζούσαν οι Μουσουλμάνοι με ελάχιστες οικογένειες Ελλήνων.
3 Στον ”Φάρο” που βρισκόταν στο ύψωμα, υπήρχε συγκατοίκηση Ελλήνων και Αρμενίων.
4 Στο ”Τεχπόι ”βρισκόταν ο στρατώνας και εκεί υπήρχαν περίπου 50 σπίτια.
5 Στις άλλες συνοικίες κατοικούσαν Μουσουλμάνοι και ελάχιστοι Χριστιανοί
Πολύ κοντινά χωριά της Ινέπολης
Οι Ελληνορθόδοξοι του οικισμού είχαν ιδιαίτερα στενή συνεργασία με τέσσερα κοντινά χωριά. Του Παρθενίου του Ατζιδόνου, του Καρατζά, της Αγοράς της Ινέπολης και τελευταία του Ασκορδασίου.
Η αλληλεγγύη των κοινοτήτων ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αυτά τα χωριά θεωρήθηκαν από μερικούς συνοικίες της Ινέπολης.
Σε κάθε χωριό υπήρχε σχολείο και εκκλησία
Εκκλησία
Μέσα στην πόλη υπήρχε μια ορθόδοξη εκκλησία και ήταν ο ναός της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος χτίστηκε στην αγορά το 1909. Η εκκλησία της Ινέπολης υπαγόταν στη Μητρόπολη Νεοκαισαρείας, με έδρα τα Κοτύωρα .
Στο Παρθένιο υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου
Στο Ασκορδάσιο υπήρχε το Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Σχολεία
Μέχρι το 1877 η κοινότητα με δυσκολία διατηρούσε ένα αλληλοδιδακτικό σχολείο που στεγαζόταν σε ένα ετοιμόρροπο σπίτι Αργότερα, οι κάτοικοι κατασκεύασαν καινούριο κτήριο το οποίο χωρίστηκε σε δύο τμήματα, αλληλοδιδακτικό και παρθεναγωγείο Έτσι, το 1896, σύμφωνα με τις πληροφορίες στην Ινέπολη υπήρχαν 2 σχολεία στα οποία δίδασκαν 3 δάσκαλοι και ο αριθμός των μαθητών τους ανερχόταν σε 150
Η Κεντρική Αστική Εμπορική Σχολή
Το ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της περιοχής της Ινέπολης βρισκόταν στο Παρθένιο και ονομαζόταν Αστική Κεντρική Σχολή Ινεπόλεως ή Κεντρική Αστική Εμπορική Σχολή.
Ιδρύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από το Μητροπολίτη Νεοκαισαρείας και έπειτα Καισαρείας Αμβρόσιο.
Μετά την τέταρτη τάξη του δημοτικού, οι μαθητές πήγαιναν στη σχολή αυτή και φοιτούσαν για επιπλέον τέσσερις τάξεις. Οι καθηγητές της σχολής έρχονταν από την Κωνσταντινούπολη.
Στο σχολικό έτος 1910-1911 το διδακτικό πρόγραμμα περιλάμβανε θρησκευτικά, ελληνικά, μαθηματικά, γεωγραφία, ιστορία, τουρκικά, φυσική και εμπορική.
Οι δάσκαλοι ήταν τέσσερις.
Οι απόφοιτοι της σχολής μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη Μεγάλη του Γένους Σχολή της Κωνσταντινούπολης ή στην Ανώτατη Σχολή Γλωσσών και Εμπορίου ή στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης
. Εκτός από τα σχολεία της Ινέπολης, τα τέσσερα κοντινά χωριά της Ινέπολης, επίσης είχαν σχολεία όπου φοιτούσαν αρκετά παιδιά. ΑΛΛΕΣ Δομές
Στην Ινέπολη υπήρχαν 4 χαμάμ , 3 τζαμιά, , και χάνια. Από τα χάνια μόνο το ένα ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας, του Αγίου Βασιλείου στο χωριό Παρθένιο
Απασχόληση
Οι κάτοικοι ασχολιόταν με το εμπόριο και τις μεταφορές με καΐκια, ιδίως μετά την ανάπτυξη του λιμανιού, όταν η Ινέπολις έγινε επίνειο της Κασταμονής .
Το λιμάνι της Ινέπολης ήταν αβαθές. Για το λόγο αυτό η φορτοεκφόρτωση των προϊόντων γινόταν με καΐκια που μετέφεραν τα προϊόντα από τα αγκυροβολημένα πλοία στην ξηρά.
Τα εμπορεύματα από την Κασταμονή έρχονταν στο λιμάνι της Ινέπολης και από εκεί εξάγονταν προς την Κωνσταντινούπολη ή προς το εξωτερικό.
Πολλά πλοία από ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, αλλά και η Ελλάδα, μετέφεραν προϊόντα από και προς την Ινέπολη.
Γινόταν εξαγωγές ξυλείας για οικοδομές, δημητριακά, όπιο, κάνναβη, φρούτα, λαχανικά, μαλλί μοχέρ, διάφορα υφάσματα, σίδερο και γιαούρτι.
Άλλες ασχολίες των κατοίκων ήταν η βιοτεχνία, η γεωργία, και η αλιεία.
Οι χριστιανοί της πόλης στην πλειονότητά τους ήταν έμποροι ή τεχνίτες.
Εγκατάσταση προσφύγων στην Ελλάδα
Η πόλη Ινέπολη του Πόντου είχε πριν την Συνθήκη της Λωζάνης 5765 κατοίκους από τους οποίους οι 3000 ήταν Έλληνες οι περισσότεροι από τους Έλληνες συμμετείχαν στην ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, όσοι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα τους παραχωρήθηκε η συγκεκριμένη συνοικία της Νέας Ιωνίας, (σ.σ. η Ινέπολη στα Πευκάκια) δυτικά από τους πρόσφυγες της Σαφράμπολης.
Ινέπολη Κασταμονή – Οι πρόσφυγες τους στη Νέα Ιωνία & η ιστορία τους… – Κασταμονή
Το βιλαέτι (περιφέρεια) της Κασταμονής πριν από την ίδρυση του μοντέρνου τουρκικού κράτους είχε 4 σαντζάκια (υποδιαιρέσεις του βιλαετίου): της Κασταμονής, του Μπόλου, των Γαγγρών και της Σινώπης. Στην οθωμανική διοίκηση μια μεγάλη πόλη συνήθως «δάνειζε» το όνομα της στον καζά (νομός), στο σαντζάκι και στο βιλαέτι που υπάγονταν.
Για παράδειγμα στη Μακεδονία είχαμε το βιλαέτι, το σαντζάκι, τον καζά αλλά και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Έτσι λοιπόν το βιλαέτι της Κασταμονής πήρε το όνομα του από την ομώνυμη πόλη όπου στην ακρόπολη του ήτανε κατά την παράδοση το κάστρο των Κομνηνών. Το βιλαέτι της Κασταμονής στις αρχές του 20ου αιώνα έχει έκταση 60.000 τ.χ., δηλαδή περίπου μισή Ελλάδα.
Το 1/3 καλυπτότανε από δάση. Η γη σε αυτή τη περιοχή είναι πολύ εύφορη λόγω των συχνών βροχών. Οι κάτοικοι ασχολούνταν κυρίως με την κτηνοτροφία, τη γεωργία και την παραγωγή οπωροκηπευτικών προϊόντων. Οι γεωργοί ή ορταντζήδες ήτανε φτωχοί. Ο αγάς της κάθε περιοχής τους δάνειζε ένα κομμάτι γης και κρατούσε για τον εαυτό του το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής.
Στην Ποντοηράκλεια υπήρχαν ανθρακωρυχεία που τα εκμεταλλευόταν το κράτος. Οι πυρετοί και η σύφιλη ήτανε πολύ διαδεδομένοι. Στις παράλιες πόλεις υπήρχαν ναυπηγεία και επαγγελματικές συντεχνίες. Το οδικό δίκτυο σε αυτό το βιλαέτι ήτανε φτωχό.
Σύμφωνα με τις οθωμανικές απογραφές του τέλους του 19ου αλλά και στις αρχές του 20ου αιώνα ο ελληνικός πληθυσμός ήτανε γύρω στα 2% του συνολικού πληθυσμού. Ανάμεσα στο ένα εκατομμύριο των κατοίκων του μόνο 15.000-20.000 ήτανε Έλληνες. Τα ίδια ποσοστά και πληθυσμό μας δίνει και ο Παντελής Κοντογιάννης στο βιβλίο του «Γεωγραφία της Μικράς Ασίας» που εκδόθηκε το 1921.
Οι Έλληνες κατοικούσαν κυρίως στις ακόλουθες πόλεις: Κασταμονή (Kastamonu), Ποντοηράκλεια (Ereğli), Γάγγρα (Çankiri), Σινώπη (Sinop), Ινέπολη (Inebolu), Παρθένιο (Bartın) και Ζαφράμπολη (Safranbolu).
Βλέπουμε λοιπόν ότι το μουσουλμανικό στοιχείο είχε συντριπτική πλειοψηφία. Υποθέτω ότι ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονται και αυτοί που εξισλαμίσθηκαν.
Στην Κασταμονή οι Ελληνες ζούσαν σε ένα περιβάλλον όπου ερχότανε σε επαφή με την παράδοση των Τούρκων και Γιουρούκων, τόσο των πόλεων όσο και της ενδοχώρας. Με τους τελευταίους η οθωμανική αυτοκρατορία είχε πολλά προβλήματα. Μάλιστα μέρος από αυτούς τους έστειλε τον 14ο αιώνα από το μπεηλίκι του Καραμάν στη Μακεδονία και σε άλλες ελληνικές περιοχές για να κάμψει την αντίσταση τους.
Αυτοί γύρισαν πίσω στην Τουρκία με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924, με εξαίρεση τη Δυτική Θράκη. Για τους Έλληνες της περιοχής πιστεύεται ότι κάποιοι είναι εξελληνισμένοι Παφλαγόνες, κάποιοι από άλλες περιοχές της Οθωμανικής επικράτειας και κάποιοι είναι απόγονοι των κατοίκων των αρχαίων ελληνικών αποικιών. Για ένα χωριό μάλιστα το Τουχτ στο σαντζάκι των Γαγγρών ο Παντελής Κοντογιάννης μας λέει ότι αυτοχαρακτηρίζονταν ως «Ελλάνοι» ή «Ελλάνικοι». Η παρατήρηση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική δεδομένου ότι οι ορθόδοξοι χριστιανικοί πληθυσμοί κατά τη βυζαντινή και οθωμανική περίοδο αυτοαποκαλούνταν Ρωμαίοι ή Ρωμιοί.
Σήμερα στην Κασταμονή ο πληθυσμός δεν είναι ομοιογενής. Στα παράλια οι άνθρωποι έχουν εν γένει διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφορετικό τρόπο ζωής απ’ ό,τι στα βουνά και στην ενδοχώρα. Η ενδοχώρα είναι συντηρητική, σε αντίθεση με τα παράλια όπου το ελληνικό παρελθόν τους και τα μεταναστευτικά ρεύματα από τον Ανατολικό Πόντο και τον Καύκασο δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια πιο δυτική στάση ζωής.
Το όνομα της Κασταμονής επιζεί στην Ελλάδα σε ένα αθωνικό μοναστήρι, τη Μονή Κασταμονίτου όπου λέγεται ότι το ίδρυσαν μοναχοί από την Κασταμονή.
Άλλες πηγές κειμένων – φωτογραφιών:
– Encyclopaedia of Pontian Hellenism
4 Comments