100 χρόνια πριν…Στα ερείπια που άφησε πίσω της η Μικρασιατική Εκστρατεία και ο μεγαλοϊδεατισμός της αστικής τάξης εκείνης της εποχής, αυτό που έμεινε ήταν τα καραβάνια των προσφύγων που πέρναγαν από τα παράλια της Μικράς Ασίας, στα νησιά και μετά στην ηπειρωτική Ελλάδα.
100 χρόνια πριν… Η πόλη μας, η Νέα Ιωνία, ήταν ένας από τους καινούριους τόπους που οι άνθρωποι βρέθηκαν για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Να αναμετρηθούν με τις απώλειές τους, με τις αλήθειες και τις αυταπάτες που καλλιεργούσαν οι ισχυροί της εποχής.
100 χρόνια πριν… Δεν υπήρχε το αφήγημα της ηρωικής προσφυγιάς. Οι νέοι πληθυσμοί αντιμετώπιζαν την εχθρότητα και τον κοινωνικό διαχωρισμό από το γηγενή πληθυσμό. Ήταν «τουρκόσποροι» και «παστρικιές»… Αντιμετώπισαν το τείχος του κοινωνικού ρατσισμού της εποχής, την αμείλικτη διαδικασία απόρριψης του «άλλου», του «ξένου», του «διαφορετικού».
100 χρόνια πριν…Η πόλη μας είναι άλλη μια γωνιά στην οποία φωλιάζει μαζί με την αισιοδοξία για μια άλλη ζωή, και η αισιοδοξία για μια άλλη κοινωνία. Στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν, η Ν. Ιωνία θα δώσει βαρύ φόρο αίματος στην υπόθεση της Αντίστασης αλλά και του εργατικού κινήματος, με εμβληματικό σημείο αναφοράς τη θυσία του Μπλόκου και του αγώνα των ανθρακωρύχων της Καλογρέζας, και όχι μόνο, ενάντια στην επιστράτευση του Γερμανού Κατακτητή.
————————————————————————————————————————————————-
100 χρόνια μετά…Τα καραβάνια των κυνηγημένων και των ξεριζωμένων από τους σύγχρονους πολέμους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας συνεχίζουν να περνάνε από τα παράλια της Μικράς Ασίας, στα νησιά και στη συνέχεια στην ηπειρωτική χώρα…
100 χρόνια μετά…Βασικοί διεκδικητές του δημαρχιακού θώκου τη μια μέρα φωτογραφίζονται και χειροκροτούν το θεμέλιο λίθο με ύμνους για την προσφυγιά, ενώ σε προηγούμενη φάση αγκάλιαζαν με θέρμη και έβγαζαν φωτογραφίες με τους πολιτικούς ιθύνοντες και κατασκευαστές του φράχτη στον Έβρο και των pushbacks στο Αιγαίο.
100 χρόνια μετά… Η πόλη μας μοιάζει λιγότερη ανθρώπινη. Οι γειτονιές μας δεν «μοσχοβολούν πια βασιλικό και ασβέστη..». Έχουν τη δύσοσμη αίσθηση των τοπικών και ευρύτερων επιχειρηματικών συμφερόντων αλλά και τη σκοτεινή σκιά της φασιστικής απειλής.
100 χρόνια μετά…Πρέπει να ξανασκεφτούμε σε βάθος τη διαδρομή της πόλης μας και των ανθρώπων της. Χωρίς προεκλογικές φιέστες και εθνικιστικές/ακροδεξιές κορώνες.
Η Ιστορία δεν είναι απλή καταγραφή των ανθρώπων και των πράξεών τους. Είναι δυναμικό, συλλογικό βίωμα. Εμείς δεν ξεχνάμε ότι η πόλη μας είναι γέννημα θρέμμα του πολέμου, την έχτισαν αυτοί που αποφάσισαν ότι το πρόταγμά τους είναι μια νέα ζωή και μια άλλη κοινωνία. Το δικό μας συλλογικό βίωμα είναι η αισιοδοξία της βούλησης, η αξία της αλληλεγγύης και το θάρρος της αντίστασης όταν οι καιροί και οι συσχετισμοί την καθιστούν αναγκαία. Αυτή είναι η δική μας Νέα Ιωνία…100 χρόνια μετά.
