Του Λεωνίδα Καρίγιαννη – Η Ευαγγελία (Λίτσα) Δαδούδη – Ιωάννου δεν είναι πια κοντά μας. Μια ζωή γεμάτη αγώνες και δυσκολίες, αλλά ταυτόχρονα μια ζωή γεμάτη όνειρα, συντροφικότητα και αγάπη.
Η Λίτσα Δαδούδη- Ιωάννου η συντρόφισσα του αγαπημένου μας Κοσμά δεν είναι πια μαζί μας.
Μετά από μια πολύμηνη μάχη με την υγεία της άφησε την ζωή ,με την ηρεμία και την καρτερικότητα, που την διέκρινε.
Λίγα λόγια για μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, περιπέτεια αγώνες και αγάπη.
Η Λίτσα γεννήθηκε το 1935 στους Μεταξάδες στην περιοχή του Διδυμοτείχου σε μια αγροτική φτωχική οικογένεια και είχε άλλες δύο αδελφές και έναν αδελφό.
Η παιδική της ηλικία ήταν δύσκολη όπως δύσκολη ήταν και η εποχή μέσα στην οποία μεγάλωνε.
Ο πόλεμος, η κατοχή, η φτώχεια, ο εμφύλιος και ο κατατρεγμός σφράγισαν την τρυφερή παιδική της ηλικία και ταυτόχρονα διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της.
Παιδί στα δεκατρία της χρόνια το 1948, μεσα στον εμφύλιο, οι ‘’εθνικόφρονες ‘’της Φρειδερίκης, με το πρόσχημα να μην πέσει στα χέρια των ανταρτών, την πήραν από την οικογένεια της, μαζί με άλλα 200 παιδιά από την περιοχή και την έστειλαν στην Αθήνα.
Βεβαίως η μοίρα που της επιφύλασσαν οι ‘’εθνικόφρονες’’ ήταν να την στείλουν στα 13 της χρόνια, υπηρέτρια σε σπίτια ανθρώπων του ‘’καθεστώτος’’
Παιδί και μακριά από την οικογένεια της, βίωσε την σκληρότητα στα σπίτια των εκλεκτών του καθεστώτος όπου έκανε όλες τις βοηθητικές σκληρές δουλειές.
Αφού της άλλαξαν τρία διαφορετικά σπίτια κατόρθωσε να συνδεθεί με τις αδελφές της οι οποίες είχαν έρθει στην νότια Ελλάδα από τους Μεταξάδες σε αντίστοιχες ‘’αποστολές παιδομαζώματος’’ και να ξαναβρεθεί μαζί τους στη Χαλκίδα το 1952, όπου h Λίτσα ακολουθώντας τις αδελφές της έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο της ‘’ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ’’.
Η γνωριμία με τον Κοσμά Ιωάννου
Στην Χαλκίδα έγινε και η γνωριμία της με τον Κοσμά.
Όπως ο ίδιος ο Κοσμάς μου εκμυστηρεύτηκε, το 1960 σαν στρατιώτης είχε πάρει μετάθεση στην Χαλκίδα.
Ένας φίλος του Ιωνιώτης, τον κάλεσε να πάνε σε ένα ραντεβουδάκι παραμονή του προφήτη Ηλία , απέναντι από την Χαλκίδα στο κάστρο του Καραμπαμπα.
‘’Όπως περιμέναμε στην πύλη του κάστρου είδα να έρχονται τρεις κοπέλες, το βλέμμα μου μαγνητίστηκε από την πιο μικρή που ήταν όμορφη και φωτεινή σαν ήλιος’’ μου είπε.
Και από τον Ιούλιο του 1960 που γνωρίστηκαν έως τον Μάρτιο του 2021 που τους χώρισε ο θάνατος, ο Κοσμάς και η Λίτσα έμειναν μονιασμένοι, 61 χρόνια σε μια ζωή γεμάτη, δυσκολίες, φτώχεια, αγώνες, φυλακές, εξορίες, άλλα και όμορφες στιγμές, ‘’πλούσιες’’ σε αλληλεγγύη, εκτίμηση, φίλους ,συντρόφους και αγάπη.
Η επιστροφή στην Ν. Ιωνία και οι συνδικαλιστικοί αγώνες στου Μουταλάσκη
Με την απόλυση του από τον στρατό και την επιστροφή του Κόσμα στην Ν. Ιωνία τον ακολούθησε και η Λίτσα.
Στην αρχή έμενε στον Ταύρο, σύντομα όμως μετακόμισε στην Ιωνία και έπιασε δουλειά το 1962 στο εργοστάσιο του ‘’Μουταλασκη’’
Εκατοντάδες εργάτες δούλευαν τότε στου Μουταλασκη, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της περιοχής.
Η Λίτσα ευσυνείδητη και καλή εργάτρια, σύντομα πήρε υπεύθυνη θέση στην παράγωγη, ταυτόχρονα, γρήγορα εκλέχτηκε στην ‘’εργοστασιακή επιτροπή’’ εκπροσωπώντας τους εργαζόμενους.
Στην μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο, το καλοκαίρι του 1966 που κράτησε 40 ημέρες η Λίτσα πρωτοστάτησε.
Με το τέλος της απεργίας ο εργοδότης θυροκόλλησε την απόλυση στο σπίτι της, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της εργοστασιακής επιτροπής.
Η Λίτσα δεν έμεινε άπραγη αμέσως αναζήτησε δουλειά και προσλήφθηκε το 1967( παρά τον ‘’βεβαρημένο φάκελο’’ της στο συνδικαλιστικό της ασφάλειας) στο εργοστάσιο του ‘’Καλύβα’’ ψηλά στην Ηρακλείου.
Ο γάμος και η εξορία.
Εν τω μεταξύ τον Ιανουάριο του 1966 παντρεύτηκε με τον Κοσμά και ‘’σφράγισαν ‘’έτσι την μακρόχρονη σχέση τους.
Στις πρώτες ημέρες της δικτατορίας συνέλαβαν τον Κοσμά, όπως και χιλιάδες άλλους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες.
Ο Κοσμάς αφού τον ‘’περιποιήθηκαν’’ στα κρατητήρια και στο μεταγωγών πήρε τον δρόμο της εξορίας στις 14 Μαΐου του 1967, στη αρχή στο κολαστήριο της Γυάρου και στην συνέχεια τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου στο Παρθένη της Λέρου .
Η Λίτσα έμεινε μόνη της να αντιμετωπίσει την ζωή ,τις διαρκείς αστυνομικές ‘’ενοχλήσεις’’, και την απομόνωση από τον φόβο της ασφάλειας.
Παρ όλα αυτά δεν το έβαλε κάτω. Προσπαθούσε να ‘’στέκεται’’ στον εξόριστο Κοσμά και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει τις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούσε η ζωή στην δικτατορία για τους ανθρώπους των εξόριστων και των φυλακισμένων.
Παρά τις δυσκολίες δεν δίστασε να έρθει σε αντίθεση με την εργοδοσία και να παραιτηθεί από το εργοστάσιο που δούλευε αναζητώντας δουλειά σε άλλα εργοστάσια ώσπου την προσέλαβαν στην ‘’ΕΡΙΟΝΗΜ’’ πάλι ψηλά στην Ηρακλείου .
Μετά από πολύ δύσκολα χρόνια και γι αυτόν και για την Λίτσα ,ο Κοσμάς επέστρεψε από την εξορία στις 23 του Δεκεμβρίου του 1970…
Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο δικός τους αγώνας για την επιβίωση.
Άξιοι και οι δυο δούλεψαν ακούραστα (για πολλά χρόνια μακριά από την Ιωνία στην Αταλάντη) και έκαναν προκοπή.
Επίλογος σε μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Σε μια ζωή των ανθρώπων της Αριστεράς μετά τον εμφύλιο
Όπως προανέφερα η Λίτσα και ο Κοσμάς μετά την δικτατορία δούλεψαν σκληρά και πρόκοψαν, δεν σταμάτησαν ποτέ όμως να συμμετέχουν στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία όλα τους τα χρόνια.
Οι αγώνες τους συνεχίστηκαν μέσα από τις γραμμές της ανανεωτικής αριστεράς, το ΚΚΕ εσωτερικού, τον Συνασπισμό και τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ.
Συμμετείχαν σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις και τους αγώνες για δημοκρατία, για Ειρήνη και για έναν Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Η Λίτσα πρόλαβε να δει τους αγώνες της ως ένα βαθμό να παίρνουν δικαίωση με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ .
Γράφω ως ένα βαθμό γιατί έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να δούμε μια κοινωνία όπως την ονειρευόμαστε.
Την Λίτσα την γνώρισα στα τελευταία χρόνια .
Την θυμάμαι πάντα στο πλάι του Κοσμά να στέκεται σαν ‘’παλικάρι’’ όπως του άρεσε να την λέει .
Την θυμάμαι πάντα χαμογελαστή και γαλήνια ,με αυτήν την γαλήνη των ανθρώπων που έχουν περάσει πολλά στην ζωή τους χωρίς αυτή να τους δαμάσει.
Την θυμάμαι πάντα εκεί, στο καθήκον στα γραφεία ,στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις να μην απουσιάζει, ακόμα και στα γηρατειά της, ακόμα και στην αρρώστια της, να μας δίνει με την παρουσία της κουράγιο.
Θα την θυμάμαι πάντα γιατί εκπροσωπούσε όπως και ο Κοσμάς (και χιλιάδες ακόμα από την γενιά τους) ότι πιο πολύτιμο υπάρχει για τον δικό μας κόσμο, την υπεράσπιση των ιδεών μας και την προσωποποίηση των αγώνων μιας γενιάς που μας κληρονόμησε έναν καλύτερο κόσμο.
Γεια σου Λίτσα ,γεια σου αγαπημένη, να ξέρεις ότι θα είσαι πάντα κοντά μας, στην καρδιά, στην σκέψη και στους αγώνες μας για έναν καλύτερο κόσμο, ΠΑΝΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙ, εμείς ολοι-ες οι σύντροφοι σου σε αποχαιρετούμε.
