Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο κουρείο του Βασίλη Στεφανίδη στη Νεάπολη Νέας Ιωνίας, δίπλα στον Άγιο Ευστάθιο, έκανε η Άντυ Κουκλάδα για το reader.gr (φωτογραφίες Akis Katsoudas).
Όσοι έχουν επισκεφτεί ή έστω έχουν περάσει απ’ έξω από το κουρείο του Βασίλη Στεφανίδη, ξέρουν ότι αυτό μοιάζει με ένα πραγματικό μουσείο του ποδοσφαίρου. Ακολουθεί το αφιέρωμα. (Ολόκληρο με όλες τις φωτογραφίες ΕΔΩ στο reader.gr)
Ένα μικρό κουρείο στη Νέα Ιωνία μοιάζει με πραγματικό μουσείο του ποδοσφαίρου
Η είσοδος του κουρείου είναι λιτή. Πάνω στο τζάμι της πρόσοψης γράφει: “Barber Shop est 1950” με μεγάλα λευκά γράμματα. Δεν υπάρχει κάτι που να μαρτυρά όσα θα αντικρίσεις μόλις μπεις μέσα στο μπαρμπέρικο, το οποίο μπορεί να μην είναι πάνω από 20 τ.μ., όμως στα σπλάχνα του κρύβει χιλιάδες συλλεκτικά αντικείμενα.
Είναι νωρίς το μεσημέρι και ο Βασίλης Στεφανίδης κουρεύει με λεπτές κινήσεις έναν άνδρα γύρω στα 70. Τον χαιρετάμε και το βλέμμα μας μένει αποσβολωμένο στα αντικείμενα που είναι τοποθετημένα από άκρη σ’ άκρη του κουρείου – κατά μήκος των τοίχων αλλά και σε όλο το ταβάνι. Φανέλες συλλεκτικές από όλες τις ομάδες του κόσμου, σημαιάκια, μπάλες υπογεγραμμένες, λάβαρα, κασκόλ, διάφορες μινιατούρες και φωτογραφικό υλικό με παλαίμαχους ιστορικούς ποδοσφαιριστές.
Όλα τοποθετημένα σε σειρά, καρφιτσωμένα με συρραπτικό πάνω σε ξύλινες τάβλες που έχουν τοποθετηθεί στους τοίχους και καλυμμένα με διάφανο νάιλον, για να μην ξεθωριάσουν τα χρώματα. Τα έχει τοποθετήσει ο ίδιος ένα-ένα με σκαλωσιά. Είναι σχεδόν αδύνατο να εστιάσει κανείς σε κάποιο συγκεκριμένο, καθώς η συλλογή των αντικειμένων είναι τεράστια.
Ένα κουρείο σαν μουσείο ποδοσφαίρου
«Άρχισα να συλλέγω αντικείμενα από το ’90», μας λέει ο Βασίλης. Πριν ασχοληθεί με το κουρείο, ο ίδιος ήταν διαιτητής Γ’ Εθνικής, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον θείο του που ήταν επίσης διαιτητής και κουρέας. Έτσι και ο Βασίλης, ακολούθησε τα χνάρια του, μαθαίνοντας την τέχνη του και παίρνοντας στα χέρια του το κουρείο που λειτουργεί στη γειτονιά από το 1950 και που το μετέτρεψε σε χώρο λατρείας για όσους έχουν πάθος με το ποδόσφαιρο, όπως εκείνος. Πάνω ακριβώς από το κουρείο, όπως τότε έτσι και σήμερα, εξακολουθεί να είναι το πατρικό του σπίτι.
Το πρώτο αντικείμενο στη συλλογή του ήταν ένα σημαιάκι από έναν τοπικό αγώνα στην Αθήνα, στον οποίο ήταν διαιτητής, ωστόσο δεν κατάφερε να το βρει ανάμεσα στα περισσότερα από 1.000 αντικείμενα που κοσμούν πια το μαγαζί του. Όπως μας λέει, ανέλαβε το κουρείο το 1998, ενώ σταμάτησε να ασχολείται οριστικά με τη διαιτησία το 2002.
«Ξεκίνησα λάβαρο-λάβαρο και έχω φτάσει να κατέχω περισσότερες από 100 φανέλες που έχω φυλάξει στο πατάρι και πάνω από 100 κασκόλ που δεν χωράνε να κρεμαστούν στον τοίχο». Πράγματι, κοιτώντας προσεκτικά τον χώρο, αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή άδεια.
«Έχω γνωρίσει πολλές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες της εποχής», μου λέει ο Βασίλης με καμάρι. Σπεύδει να μου δείξει μια φωτογραφία που έχει κρεμασμένη σε περίοπτη θέση στο κουρείο. «Έχω φωτογραφίες με τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα – Κώστας Νεστορίδης, Μίμης Παπαϊωάννου και Βασίλης Χατζηπαναγής».
Ακριβώς δίπλα, υπάρχει μια ακόμα κορνιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία που ο Βασίλης, στα πρώτα του βήματα ως διαιτητής, 17χρονο παιδί ακόμα, ποζάρει δίπλα στον Μπάγεβιτς. «Να εκεί είμαι εγώ με τον Μπάγεβιτς, όταν ήταν προπονητής στην ΑΕΚ το 1991 και παίξαμε παιχνίδι στη Φιλαδέλφεια».
Μάλιστα, επειδή εξακολουθεί να έχει αυτή τη φωτογραφία κρεμασμένη στον τοίχο, πολλοί ΑΕΚτζήδες σνομπάρουν όπως λέει το μαγαζί του, καθώς ο Μπάγεβιτς είχε πάει μετά στον Ολυμπιακό. Παραδόξως, οι περισσότεροι από τους πελάτες του είναι Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί.
Το 2004, ο Βασίλης κατάφερε να γραφτεί ακόμα και στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες αφού ήταν κάτοχος των περισσότερων ποδοσφαιρικών αντικειμένων στη συλλογή του, καθώς τότε είχαν ήδη ξεπεράσει τα 1.500. Ο ίδιος, ως αεκτζής με έκδηλη αγάπη για την ομάδα, δώρισε όπως μας είπε 28 συλλεκτικά αντικείμενα της ΑΕΚ για το καινούργιο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ακριβώς πάνω από τον μεγάλο καθρέφτη του κουρείου που καταλαμβάνει σχεδόν όλο το μήκος του τοίχου, είναι κορνιζαρισμένη μία φανέλα των 100 χρόνων της ΑΕΚ με τις υπογραφές όλων των παικτών, ενώ στη μέση του μαγαζιού, πάνω σε μια μεταλλική βάση, υπάρχει μια μπάλα μπάσκετ. «Αυτή η μπάλα μπάσκετ είναι του τελικού του 2002 μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού που κέρδισε η ΑΕΚ 3-2 και πήρε το πρωτάθλημα. Και ήρθε στα χέρια μου 20 χρόνια μετά. Δεν την ήθελαν στην ΑΕΚ και έτσι μου την δώρισαν και την έβαλα μέσα στο μαγαζί», μας εξηγεί ο Βασίλης.
Αποφάσισε να αφήσει τη σφυρίχτρα και να αφοσιωθεί στην τέχνη του μπαρμπέρη. «Ήταν ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα», μας λέει. «Έπρεπε να βουλώνεις τα αυτιά σου και να συνεχίζεις να παίζεις».
Μας αφηγείται τις μέρες που πήγαινε στην επαρχία, όντας διαιτητής σε τοπικά ματς. «Στα τοπικά είναι περισσότερο επικίνδυνα γιατί δεν έχει αστυνομία και ασφάλεια, οπότε ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Αν πας σε ένα νησί που θα πρέπει αν φύγεις με αεροπλάνο ή καράβι, στην περίπτωση που χάσουν οι γηπεδούχοι και πρέπει να περιμένεις την επόμενη μέρα, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Έχω πάει σε έδρες που προσευχόμουν να κερδίσουν οι γηπεδούχοι για να καταφέρω να γυρίσω σπίτι μου».
«Μια φορά όταν διαιτήτευα στην Πετρούπολη, μου έριξαν ένα κέρμα που με βρήκε κατακέφαλα και έπεσα κάτω και ψαχνόμουν. Δε θα ξεχάσω επίσης σε έναν αγώνα στην Κέρκυρα, όπου είχα πάει και σήκωσα το σημαιάκι για offside, και ήρθε ένας παράγοντας και μου κατέβασε το χέρι, λέγοντάς μου με θράσος “δεν σηκώνουμε οφσάιντ στους γηπεδούχους εδώ μέσα”. Σε ένα τοπικό ντέρμπι στη Σπάρτη, έρχονταν οι οπαδοί πίσω μου στα σύρματα και μου έλεγαν ότι, αν δεν κερδίσει η ομάδα, δε θα φύγω από εκεί μέσα. Έχουν συμβεί διάφορα τέτοια περιστατικά».
Τα ιστορικά ποδοσφαιρικά αντικείμενα
Με χειμμαρώδη λόγο, συνεχίζει να μας δείχνει τα πιο ιδιαίτερα και ξεχωριστά αντικείμενα της συλλογής του. «Έχουμε και πολλά σπάνια αντικείμενα. Αυτή η φανέλα είναι του Foe που είχε πεθάνει στο γήπεδο το 2003 – την πήρα ένα χρόνο πριν πεθάνει. Εκεί είναι η φανέλα των 100 χρόνων της Μάντσεστερ που είναι διπλή».
«Παραδίπλα η φανέλα από τον τελευταίο αγώνα του Τζο Νάγκμπε του ΠΑΟΚ το 1994, που ήταν και ο τελευταίος που φόρεσε το νούμερο 12. Έκτοτε, δεν ξαναφόρεσε κανείς το νούμερο 12 στον ΠΑΟΚ, το 12 συμβολίζει πια τον κόσμο της ομάδας, που είναι και ο δωδέκατος παίκτης της. Ο διαιτητής που έπαιξε τότε τον αγώνα, μου την έφερε και την έβαλα στο μαγαζί».
Μας μεταφέρει πίσω στον χρόνο, στις στιγμές που είχε πάει στο Μουντιάλ στη Νότια Αφρική το 2010. Μας δείχνει κάποιες φωτογραφίες που έχει στο μαγαζί από το ταξίδι εκείνο, και μας αφηγείται τα χιλιόμετρα που είχε διανύσει τότε για να δει τους αγώνες και να γευτεί όσο το δυνατόν περισσότερο τη χώρα. «Ένα ακόμα σπάνιο κομμάτι που έχω, είναι ένα σκάκι από την Αφρική, ξυλόγλυπτο, φτιαγμένο στο χέρι, όπου τα πιόνια είναι ποδοσφαιριστές φτιαγμένοι από ξύλο, στα χρώματα της Νοτίου Αφρικής και το είχα αγοράσει 850 ευρώ», λέει ο ίδιος.
Έχει φανέλες από Αίγυπτο, Λίβανο, Ιορδανία, Σρι Λάνκα, Λίβανο, Μαυρίκιο, Καμπότζη. Αυτές τις βρίσκει είτε από πελάτες, είτε από ανθρώπους της γειτονιάς και γνωστούς που ταξίδεψαν στις χώρες αυτές και του τις έκαναν δώρο. «Εδώ στη γειτονιά ήταν ένας σουβλατζής από τον Λίβανο και μου έφερε την φανέλα, ένας άλλος από τη γειτονιά μού έφερε από Καμπότζη. Σε όποιο μέρος πηγαίνουν, μου φέρνουν ποδοσφαιρικά αντικείμενα».
Το 1983, γίνεται ο πρώτος τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών στο Ολυμπιακό Στάδιο μεταξύ Juventus – Αμβούργου. Κάπου ανάμεσα στα αντικείμενα που κατέχει ο Βασίλης, υπάρχει και ένα ιστορικό λάβαρο από εκείνη την ημέρα, και είναι ένα από τα μόλις 30 κομμάτια που είχαν βγει τότε. «Έδωσα σε κάποιον συλλέκτη κάτι τηλεκάρτες και εκείνος μου έφερε αυτό το λάβαρο χωρίς να μου πάρει λεφτά, γιατί μου είπε ότι για εκείνον δεν είχε αξία, αλλά είχε για εμένα. Αυτό το έχω σε άλλο σημείο γιατί η αξία του είναι πια ανεκτίμητη», επισημαίνει.
Όταν έπαιζε Μπάρι-Τορίνο, Ένας έλληνας που παρακολουθούσε τον αγώνα, πήρε τη φανέλα του Βρύζα και την έφερε στο κουρείο του Βασίλη. «Όταν μου την έφερε το παλικάρι, μπορεί να μην είχε πλυθεί καν. Μπορεί να είναι με τον ιδρώτα του από εκείνο τον αγώνα», μου λέει και του τη δείχνει να κοσμεί ένα κομμάτι του ταβανιού. «Και αυτή η φανέλα είναι εθνικής Ελλάδος, υπογεγραμμένη από Ρεχάγκελ, Τοπαλίδη, Καπετάνο κλπ κλπ».
Υπάρχουν πολλοί πελάτες που μπορεί να του ζητήσουν να αγοράσουν κάποιο αντικείμενο, όμως, για έναν συλλέκτη όπως αυτός, η αξία τους δεν αγγίζεται με χρήματα. Μας δείχνει ένα κασκόλ απ’ όταν είχε παίξει ο Ολυμπιακός με τη Λίβερπουλ.
«Αυτό για παράδειγμα μου το έχουν ζητήσει πάρα πολλοί, αλλά δεν το δίνω. Κάποια πράγματα δεν έχουν τιμή. Τώρα κατάφερα να βρω δύο κασκόλ από τον τελικό Ολυμπιακός – Φιορεντίνα και τα έχω στην κατοχή μου, αλλά σκέφτομαι να δώσω το ένα σε δημοπρασία. Πολλοί Ολυμπιακοί ήδη μου το ζητάνε. Έχω πράγματα που δεν τα βρίσκεις. Έχω πράγματα από όλο τον κόσμο, απ’ όλες τις ομάδες».
Κάθε αντικείμενο, έχει ιδιαίτερη αξία για εκείνον. Ακόμα και ένα μικρό λάβαρο να του αφαιρέσουν από τη συλλογή, θα στεναχωρηθεί. «Ας πούμε αυτό το λάβαρο που είναι του Ιωνικού, της τοπικής ομάδας που πλέον δεν υπάρχει, θα στεναχωρηθώ αν μου το πάρουν. Γιατί κάθε ένα από αυτά το έχω μαζέψει με μεράκι».
Σε ένα σταντ που υπάρχει στα αριστερά, έχει μια μακέτα από το καινούργιο γήπεδο της ΑΕΚ, ενώ είναι από τους λίγους που έχει μακέτα και από το παλιό γήπεδο. Δυστυχώς όμως, δεν προλαβαίνει πια να πάει να δει την ομάδα του στο γήπεδο, καθώς κάνει πια δύο δουλειές για να βιοποριστεί.
«Εδώ έχω μια μπάλα ποδοσφαίρου από αυτές που έπαιζαν το ’50», μας λέει. «Αυτή η μπάλα είναι γύρω στα 400 γραμμάρια και, επειδή ήταν από δέρμα, όταν βρεχόταν έφτανε στα 2 κιλά. Πολλοί ποδοσφαιριστές πάθαιναν διάσειση από το βάρος της μπάλας και ξυπνούσαν στα νοσοκομεία». Δε θα ξεχάσει τη μέρα που, στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, είχαν φωνάξει στο κουρείο τον Παπαϊωάννου, για να του κάνουν έκπληξη. «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ερχόταν στο κουρείο μου ένας τέτοιος παίκτης, ο οποίος να πούμε πως, πριν γίνει ποδοσφαιριστής, ήταν κουρέας».
