Πολιτισμός είναι η κίνηση ανάμεσα σε δυο πόλους: το ζην και το ευ ζην. Αν το ζην είναι το «υπόγειο» της κοινωνικής πολυκατοικίας και το ευ ζην το «ρετιρέ», τότε ο πολιτισμός είναι το «ασανσέρ» που ανεβοκατεβαίνει. Ο «όροφος» με τις στατιστικά περισσότερες αφίξεις δείχνει πού περίπου βρίσκεται το πολιτιστικό επίπεδο. Η μεταφορική αυτή εικόνα είναι ασφαλώς πολύ φτωχή, αλλά τονίζει το βασικό: την κίνηση μεταξύ ενός κάτω και ενός άνω ορίου.
Η διάκριση ζην – ευ ζην, μιλά κατ’ αρχήν για μια αντίθεση. Το ζην κρύβει μέσα του κάτι «κακό». Δεν είναι απλώς κάτι «καλό», που θέλουμε να γίνει «καλύτερο». Έχει κάτι που χρειάζεται αγώνα για να «εξημερωθεί». Σύμφωνα με πολλές προσεγγίσεις, όπως η αρχαιοελληνική, ο πολιτισμός δεν είναι παρά η προσπάθεια εξημέρωσης ενός «άγριου ζώου». Το «άγριο ζώο» είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Πράγματι: Το αντίθετο του πολιτισμού είναι η βαρβαρότητα. Κάτι ακόμα χειρότερο: η αγριότητα.
Σε τι συνίσταται η βαρβαρότητα και σε τι η αγριότητα; Η απάντηση είναι η απουσία πολιτισμού.
Εκτός όμως από τη βαρβαρότητα υπάρχει και η «αγριότητα». Είναι ο «νόμος της ζούγκλας», ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Αν λάβουμε υπόψη ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, ότι δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο σε κοινωνία, αντιλαμβανόμαστε ότι ο «νόμος της ζούγκλας» είναι ένα αρνητικό όριο, το οποίο δεν μπορεί να το ξεπεράσει ο άνθρωπος και συγχρόνως να επιβιώσει. Η γενικευμένη αλληλοσφαγή είναι το «κάτω όριο» του πολιτισμού.
Τα αποτελέσματα μιας δημοτικής πολιτικής στη δημοκρατία ουδέποτε είναι «παρόμοια» με αυτά της καταστροφικής βίας γιατί η Δημοτική πολιτική, όσο «αντιλαϊκή» κι αν είναι, δίνει, τελικά, λόγο στους πολίτες, ενώ η καταστροφική βία, καθότι αυθαίρετη, δεν δίνει λόγο σε κανένα
Με λίγα λόγια, στο πραγματικό δίλημμα “Πολιτισμός ή βαρβαρότητα;” παίρνουμε το μέρος του Πολιτισμού, παίρνουμε τη θέση μας στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»,
Υπάρχουν 7 δισεκατομμύρια τρόποι θέασης της πραγματικότητας από την μεριά των ανθρώπων και μόνο.
Συνηθίζεται όμως να τους περιορίζουμε σε μόλις δύο: “Εγώ και ο άλλος”.
Και στον πληθυντικό: “Εμείς κι αυτοί”.
Μα εμείς είμαστε αντικειμενικοί λένε άλλοι.
Η αντικειμενικότητα είναι ένας ακόμα γλαφυρός μύθος που κατασκεύασε το συλλογικό φαντασιακό της ανθρωπότητας.
Και πολιτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από τους κανόνες που διέπουν και καθορίζουν μια κοινωνία. Βάρβαρος είναι όποιος δεν αποδέχεται τους κανόνες του “δικού μου/μας” πολιτισμού.
Σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος της επικράτησης μίας κοινωνίας προσανατολισμένης στον φόβο για τον άλλο, στην απόρριψη της διαφορετικότητας αλλά πάνω απ’ όλα στην κατοχύρωση της απαίδευτης κριτικής αντίληψης, χωρίς την παραμικρή διάθεση για γνώση. Και χωρίς Γνώση και Παιδεία δεν υπάρχει πολιτισμός Και χωρίς πολιτισμό κάνει την εμφάνισή της η βαρβαρότητα σε όλα τα επίπεδα.
Ο πολιτισμός είναι ταυτοχρόνως το πιο ευαίσθητο, το πιο επικίνδυνο και το πιο πρόσφορο πεδίο άσκησης πολιτικής. Γιατί οτιδήποτε γίνεται στο πεδίο αυτό συνδέεται, από την ίδια τη φύση του πράγματος, με την αισθητική και την ιδεολογία, τις νοοτροπίες και τα στερεότυπα, την αυτοσυνειδησία της κοινωνίας: την πολυμορφία και τις αντοχές της, τη σχέση της με την Ιστορία και τις ποικίλες χρήσεις της, τη σχέση της με τους «άλλους».
Η πολιτισμένη κοινωνία διαβρώνεται όταν χάνεται η διάκριση μεταξύ πολιτικής διαμαρτυρίας και καταστροφικής βίας, όταν εξισώνεται η έλλογη πολιτική με την αβίαστη βαρβαρότητα, όταν σε τελική ανάλυση, όπως σοφά παρατηρούσε η Χάνα Αρεντ, συγχέεται η νόμιμη εξουσία με την αυθαίρετη βία.
Ας μην ψάχνουμε να βρούμε τι μας χωρίζει, αλλά να σκεφτούμε τι μας ενώνει.
Είναι πια η ώρα να σοβαρευτούμε. Να ενωθούμε και να συνεργαστούμε με ήθος και συνέπεια. Να συμφωνήσουμε ή και να διαφωνήσουμε, μιλώντας μόνο μέσα απ’το έργο μας. Να αποκαταστήσουμε τις αλήθειες και τα ψέματα.
Στον Δήμο μας υπάρχουν Πνευματικά Κέντρα, Πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι, πολιτιστικό κέντρο, μουσεία, θέατρα η Φιλαρμονική, η Δημοτική Βιβλιοθήκη… Πώς όλα αυτά λειτουργούν; Πώς αξιοποιούνται; Πώς όλο αυτό το καλλιτεχνικό δυναμικό αξιοποιείται δημιουργικά; Και το κύριο: Ποια είναι η λογική της δημοτικής αρχής;
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι σύμμαχος, συμπαραστάτης όλων των κατοίκων της πόλης για τη διασφάλιση και επέκταση των κατακτήσεων, για τη διεκδίκηση των προϋποθέσεων ανάδειξης της ανθρώπινης αξίας, για τον πολιτισμό. την κοινωνική αλληλεγγύη, την προστασία του περιβάλλοντος και των πολιτιστικών αξιών, ανάπτυξη του πολιτισμού για να γίνει κτήμα του λαού.
Είναι αναγκαία η συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων από τον κόσμο της τέχνης του πολιτισμού, από τους λίγους πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι αντιστέκονται στη λαίλαπα της καταστροφολογίας του πολιτισμού και την λήθη της παγκοσμιοποίησης.
Ας προσπαθήσουμε στην πόλη μας για τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Να μην επιτρέψουμε να μετατραπούν οι ελεύθεροι χώροι σε εμπόρευμα. Να απαιτήσουμε δωρεάν πρόσβαση των εργαζομένων στα αγαθά του πολιτισμού. Να εναντιωθούμε σθεναρά στην εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και του ελεύθερου χρόνου, που παράγει συμπτώματα σήψης, ενώ στερεί από το λαό την επικοινωνία με πολιτιστικά έργα των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι εμπνέονται από τους αγώνες και τα βάσανα του λαού και προβάλλουν μηνύματα αγωνιστικότητας και αισιοδοξίας.
Στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές το δίλημμα είναι σαφές.
Πολιτισμός η βαρβαρότητα;
Συμεωνίδης Παρασκευάς (Πάρης)
Υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος
Δύναμη Προοπτικής – Δέσποινα Θωμαΐδου
Ο Παρασκευάς (Πάρης) είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Νέας Ιωνίας με την παράταξη «Δύναμη Προοπτικής» και επικεφαλής την υποψήφια Δήμαρχο Δέσποινα Θωμαΐδου
