Και στα δικά μας οι έγκλειστες! Που είπαμε το αρνί αρνάκι και την πέτσα πετσούλα φέτος.
Αρνί στο ταψί, χορός στο ταψί… Ταψί και ψύχραιμοι έτσι που μπλέξαμε!
Διότι και ταράτσα να ‘χες σου λέω εγώ να το σουβλίσεις το έρμο το ζωντανό, το τσίμπημα θέλει… παρέα. Ε, καμιά ταχυμεταφορική, κάνα ΚΕΚ, κανάλια οπωσδήποτε, εμ έτσι στήνεται το γλέντι αδερφέ…
Ρε Πάσχα κι αυτό…
Μέτζη του Ανέστη! Σκολ Ελικικού ο Κύριος! (Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο)
Κι αυτή η ησυχία ρε παιδί…. Άκρα του τάφου… Να βγαίνεις για ένα 6 άθληση Κυψέλη και να φτάνεις Σούνιο στο μισάωρο. Ούτε αμάξια, ούτε φανάρια, ούτε γνωστοί, ούτε άγνωστοι… τίποτα. Εσύ και ο Αργύρης (ημίαιμος ο αειθαλής).
Και καλά τη Μεγαλοβδομάδα άντε να το δεχτείς, να κάνεις και τον συμβολισμό σου, να μη βάλεις τα εξτένσιον, να μη βαφτείς, να μη ντυθείς, να μη βγάλεις τις selfie σου στης εκκλησιάς την πόρτα… Αλλά την Ανάσταση…
Πάλι καλά που πλακώσαν οι μπομπάρδες από παντού και καταλάβαμε ότι έχουμε Πάσχα ρε παιδί.
(Εγώ αγριεύτηκα κομμάτι βέβαια, γιατί με τέτοια κλαπαταγή το πήρα ότι πλάκωσε ο Ερντογάν που το ‘χει και χούι στας θρησκευτικάς εορτάς! Ο δε Αργύρης… Δευτέρα βράδυ καταφέραμε να τον τραβήξουμε κάτω απ’ το κρεβάτι. Του σπρώχναμε ταπεράκια από κάτω κι εμείς στρώσαμε στον καναπέ του σαλονιού).
Ρε τι ζούμε… Φτάσαμε να λέμε που ‘ναι η Πατούλαινα με τα ξώπλατα να σέρνει τον χορό και τον Περιφερειάρχη…
Σε τέτοιο σημείο δηλαδή…
Λείπαν και τα γιατρουδάκια μας απ’ το τραπέζι. Δεν έχει και skype η γιαγιά Aνθούλα, έφυγε κι ο παππούς ως νούμερο 8 σ’ αυτή τη φάμπρικα θανάτου, ας τα να πάνε σου λέω για Πάσχα…
(Πήρε ρεπό κι ο Τσιόδρας που ‘χαμε μια φωνή να μας μαλακώνει -είχα ένα καθηγητή φυσικής που μας έλεγε για τα πηνιάκια, φτυστός σου λέω, καλή του ώρα- ο μόνος που τη γλίτωνε από τα άγρια νιάτα του σχολείου).
Τη βγάλαμε όπως-όπως φέτος. Και το σαράβαλο δεν το καβαλήσαμε (για παραπάνω από έναν λόγους) κι ας βουτάγαμε τα κλειδιά κάθε τρεις και λίγο…
Αλλά τελικά μείναμε σπίτι… Φτιάξαμε κουλουράκια, φτιάξαμε βάουτσερ, φτιάξαμε καινούργιο συκώτι (πάλι καλά) με τον Μέτζη του Νεούκτη…
(Και κάναμε και το τσαρδί λαμπίκο σου λέω! -ε προκειμένου να μην καθαρίσεις κανέναν ζωντανό, χίλιες φορές το σπίτι-)
Και κοίτα να δεις τώρα μες στη μαυρίλα, ότι βρήκα πίσω από ένα μαξιλάρι (άκου τώρα) στο καναπεδάκι του τζακιού ένα 100ρικο … (Μωρέ τσιμουδιά σε κανέναν! Δε θ’ ανοίξει η Υβόννη; Θα σου πω εγώ!!!)
Ρε το… μαξιλαράκι!!! Μας έφτιαξε κορωνοπασχαλιάτικα!!!
Άντε να αρχίσουν και τα μέτρα χαλάρωσης, με το καλό να το κάνω φύλλο και ευρώ…
Αλλά μην αμολήσετε πρώτα τα Υποθηκοφυλακεία ρε παιδιά… λάθος προτεραιότητες. Τρία δάχτυλα μαύρη ρίζα φτάσαμε…
Χριστός Ανέστη!
Βάντα Κακιοπούλου
(και Αργύρης)
