Αντάμωμα στο ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ., με τους συμπατριώτες μου του Μικρασιατικού Συλλόγου Μενεμένης – Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης
Της Βούλας Αραμπατζόγλου – Τουζοπούλου – Περίπου δύο μήνες πριν, δέχθηκα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από μία άγνωστή μου Κυρία, την Μαρία Δραγάτση. Μου έγραφε ότι είναι από την Θεσσαλονίκη και ότι ασχολείται με Μικρασιατικούς Συλλόγους και μου έδινε το τηλέφωνό της για να μιλήσουμε. Στο τηλέφωνο μου είπε ότι με είδε στο κανάλι της Βουλής, όπου μιλούσα για τον Μικρασιάτη πατέρα μου με καταγωγή την Μενεμένη και επειδή και αυτή έχει την ίδια καταγωγή με έψαξε και με βρήκε στο FB. Μου είπε ακόμα ότι είναι στο Διοικητικό Συμβούλιο του Μικρασιατικού Συλλόγου Μενεμένης και ότι ο Σύλλογος αυτός θα έρθει στις 11 Μαρτίου 2023 στην Νέα Ιωνία για να επισκεφτεί το Μουσείο του ΚΕΜΙΠΟ, οπότε είναι τότε ευκαιρία να με γνωρίσουν όλοι από κοντά.
Έτσι το Σάββατο το πρωί πήγα να τους συναντήσω στο Συνεδριακό Κέντρο, έχοντας μαζί μου κατά παράκληση της φίλης πλέον Μαρίας και την εικόνα της Αγίας Παρασκευής που έφερε το 1922 από την Μενεμένη της Μικράς Ασίας η γιαγιά μου.
Ήταν 35 άτομα, όλα μέλη του Συλλόγου, που τα υποδέχθηκε ο Πρόεδρος του ΚΕΜΙΠΟ Κος Λουκάς Χριστοδούλου μαζί με τον Πρόεδρο της Ένωσης Βουρλιωτών Μ.Α. Κο Φώτη Καραλή.
Στην αρχή μίλησε ο Κος Λ. Χριστοδούλου, ο οποίος με σχετικές προβολές φωτογραφιών και ντοκουμέντων ξετύλιξε, με ρεαλισμό και λεκτική παραστατικότητα, όλα τα ιστορικά γεγονότα πριν και μετά τον Μικρασιατικό όλεθρο, εμπλουτίζοντας αφάνταστα τις μέχρι τώρα γνώσεις μας. Μετά μίλησε εν συντομία ο Πρόεδρος των Βουρλιωτών και τέλος και οι δύο έδωσαν τον λόγο σε μένα.
Εγώ είπα πόσο χαρούμενη και συγκινημένη ήμουν, που επιτέλους αντάμωσα τους αγαπημένους συμπατριώτες μου, μερικοί των οποίων μπορεί να είναι και συγγενείς μου αφού ο πατέρας μου πήγαινε τακτικά στην Μενεμένη Θεσσαλονίκης για να επισκεφθεί συγγενείς.
Τους έδειξα την εικόνα της Αγίας Παρασκευής και τους είπα ότι την ιστορία της, καθώς και άλλες ιστορίες από την Μενεμένη τις έχω καταγράψει στα βιβλία μου. Στη συνέχεια, με πρωτοβουλία του Προέδρου τους, τους διάβασα ένα σχετικό απόσπασμα από τα κείμενά μου.
Μεγάλη συγκίνηση στη συνέχεια μου έδωσε ο αξιοθαύμαστα για Μικρασιατικό Σύλλογο νεαρός Πρόεδρός τους Κος Ιωάννης Παπαρζαλίδης, ο οποίος, μετά από την εγκάρδια προσφώνησή του, μου χάρισε το αναμνηστικό του Συλλόγου, που παριστά το καρποφόρο δέντρο των εκ Μενεμένης γενεών και ένα ημερολόγιο, επίσης συμβολικό, που δείχνει, όπως μου είπε, «Μια Σμυρνιά στο παραθύρι» σύμφωνα με το μικρασιάτικο τραγούδι.
Μετά, πάλι πάνω στο βήμα, ήρθε η αγαπημένη πλέον φίλη μου Μαρία Δραγάτση, η οποία είναι ο εμπνευστής και συντελεστής αυτής της ξεχωριστής συνάντησης. Πέσαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης και αφού της είπα πόσο ευτυχισμένη με έκανε και πόσο την ευγνωμονώ για αυτό, ανταλλάξαμε ως δώρα βιβλία.
Δώρα πήρα και από την εκπρόσωπο του Φιλοπτώχου του Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής Μενεμένης Κα Σούλα Καρρά, ένα μπουκάλι με σπιτικό ποτό και ένα βαζάκι με γλυκό του κουταλιού.
Κατά την διάρκεια των κατ΄ ιδίαν συζητήσεών μου με τους παριστάμενους, οι συμπατριώτες μου προσκυνούσαν την εικόνα που τους είχα φέρει και έβλεπα μερικές κυρίες να απομακρύνονται σκουπίζοντας τα δάκρυά τους. Μία μάλιστα έκλαιγε με αναφιλητά.
Είναι συγκλονιστικό 100 χρόνια μετά τον ξεριζωμό, πόσο εμείς τα παιδιά των προσφύγων έχουμε μέσα μας τον πόνο της χαμένης μας πατρίδας, πόσα κατάλοιπα έχουμε της στέρησής της και πόσο ζητάμε, σαν πεινασμένοι και διψασμένοι από αυτήν, να σμίξουμε μεταξύ μας, να αγγίξουμε κάθε τι δικό της, να ρουφήξουμε τις ιστορίες της.
Η συνάντηση που πιστεύω θα μείνει αξέχαστη, πριν την καθιερωμένη ξενάγηση στα μουσεία του ΚΕΜΙΠΟ, έκλεισε με μπουφέ με αναψυκτικά και γλυκά, που προσέφερε στους επισκέπτες ο οικοδεσπότης του ΚΕΜΙΠΟ Κος Χριστοδούλου και με το πιο θερμό ευχαριστώ του Συλλόγου που το εξέφρασαν τραγουδώντας μας ένα υπέροχο, συγκινητικό τραγούδι, το «Είμαι ένα προσφυγάκι».
Τώρα όλοι προσβλέπουμε στο επόμενο αντάμωμά μας που θα γίνει στην Μενεμένη Θεσσαλονίκης.
