Της Χριστίνας Λύτρα* – Κατά την διάρκεια της ζωής του ανθρώπου έρχονται στιγμές που δημιουργούνται μικρά ή μεγάλα ρήγματα…
Σαν να έχουν μετακινηθεί οι τεκτονικές πλάκες, σ΄ ένα περιβάλλον που μέχρι εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος αισθανόταν και είχε την βαθιά πεποίθηση ότι το έδαφος ήταν συμπαγές και σταθερό….
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για βεβαιότητες, για πεποιθήσεις….
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτά τα ρήγματα έχουν να κάνουν με το αναπτυξιακό στάδιο και τον κύκλο ζωής του ανθρώπου…
Γνωρίζουμε ότι η κάθε μεταβολή και αλλαγή, εκ των πραγμάτων επιφέρει μια αναστάτωση στη ζωή μας, η οποία μας κατακλύζει με συναισθήματα.
Ακόμα κι εάν η αλλαγή έχει να κάνει με στόχους που είχε θέσει ο ίδιος άνθρωπος και τους οποίους μέσα από μεγάλη προσπάθεια ολοκλήρωσε, δεν παύει να κατακλύζεται από συναισθήματα.
Συναισθήματα χαράς, επιτυχίας, ικανοποίησης, πληρότητας, αποτυχίας. Δεν παύει όμως να ελλοχεύει και μια ανησυχία ως προς την διαχείριση αλλά και την εδραίωση της επιτυχίας.
Την ίδια στιγμή ή αργότερα, ο άνθρωπος έχει να αναλογιστεί εάν η προσπάθεια, η ενέργεια και η θυσία που κατέβαλε, ανταποκρίνεται στην επιτυχία…
Αν άξιζε τον κόπο…
Καθώς μερικές φορές αποδεικνύεται ότι το τίμημα ήταν πολύ μεγαλύτερο του κέρδους και τότε καλείται να δει μέσα από ποιες διαδικασίες, ποιες πεποιθήσεις, ποιες κοινωνικά επιβεβλημένες εντολές προχώρησε σε μια τέτοια επιλογή…
Έχει να αναρωτηθεί μέσα από ποιες διαδρομές έκανε τις επιλογές, έχει να αναρωτηθεί που και πως έμαθε ότι η υπερπροσπάθεια θα φέρει την επιτυχία και όχι μόνο…
Άραγε που έμαθε ότι η καταπόνηση, το ξόδεμα, η κατασπατάληση των πόρων, η θυσία, οδηγούν στην επιτυχία, στην πληρότητα ή ακόμα ακόμα, ότι υπηρετούν τη ζωή….
Όταν ο άνθρωπος βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια συνθήκη και αφού επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί και να τον επιβραβεύσει για την επιτυχία, ίσως να ήταν χρήσιμο για εκείνον να μπει σε μια διαδικασία αναστοχασμού, ίσως και αναθεώρησης της διαδικασίας και του τρόπου, με τον οποίο λειτούργησε και επέλεξε τον στόχο του…
Στη δε περίπτωση, που παρ’ όλη την προσπάθεια που κατέβαλε, ο στόχος δεν επετευχθεί και κατακλύστηκε από δυσφορικά και αρνητικά συναισθήματα, πάλι καλείται να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία αναστοχασμού….
Καλείται λοιπόν να βρει τα θετικά της όλης προσπάθειας, να επιβραβεύσει τον εαυτό του, για την πίστη του, για την επιμονή του και έχει να πάρει τον χρόνο του και την απόσταση, που θα του επιτρέψει να δει, να αναλογιστεί, γιατί φαινομενικά δεν «πέτυχε»…
Έχει να θέσει τα ίδια ερωτήματα…
Μέσα από ποια διαδικασία προέκυψε ο στόχος – πιθανά να καλείται να αναθεωρήσει τόσο την πορεία του, όσο και το μοτίβο που έχει υιοθετήσει, σχετικά με την επιλογή και την επίτευξη των στόχων του…
Σε κάθε περίπτωση, όσο οξύμωρο και αν φαντάζει, όσο πονετική και αν ήταν η όλη πορεία και διαδικασία για τον άνθρωπο, δεν παύει να ήταν πλούσια σε εμπειρίες, καθώς του δόθηκε η δυνατότητα να ανακαλύψει δεξιότητες, ταλέντα, να έρθει αντιμέτωπος με σκοτεινά του σημεία.
Στο τώρα, να δει αν λειτούργησε ως ανοικτό σύστημα που βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, που βάζει στόχους, ενώ την ίδια στιγμή έχει την δυνατότητα να τους αναθεωρεί να τους εμπλουτίζει, να τους τροποποιεί, όπως το ίδιο μπορεί να συμβεί με τις πρακτικές που ακολουθεί προς την επίτευξη τους.
Στη ζωή, τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα είναι σε μια διαρκή και συνεχή εξέλιξη με την συμμετοχή μας ή την απουσία μας…
It’s up to you baby….
